Hit Parader (w początkach istnienia Hit Parade) – nieistniejące od 2008, amerykańskie czasopismo muzyczne wydawane przez spółkę Magna Publishing Group; obszary, na których szczególnie skupiał się miesięcznik oscylowały wokół szeroko rozumianego rocka i hard rocka . Magazyn regularnie publikował listy „Top 100”, w których Magazyn "Time" opublikował zestawienie najlepszych gitarzystów elektrycznych wszech czasów. Na szczycie listy "10 Greatest Electric Guitar Players" gazeta umieściła Jimiego Hendrixa. Tuż za tragicznie zmarłym geniuszem gitary znalazł się znany z Guns N' Roses czy Velvet Revolver Slash, a na miejscu 3. wylądował legendarny bluesman B 28. Omen (The Omen, USA 1976, reż. Richard Donner) Szczególna popularność „Omenu” w Polsce wynika, obok roli bardzo u nas lubianego Gregory’ego Pecka, najprawdopodobniej z faktu, że był to jeden z bardzo nielicznych zachodnich filmów grozy pokazywanych w naszych kinach w latach 70. Cóż, najwyraźniej fakt, że była to opowieść Vay Nhanh Fast Money. Jak tylko zdecydujesz się na naukę gry na gitarze, musisz zapoznać się ze wszystkimi świetnymi gitarzystami. Niezależnie od tego, czy jesteś fanem muzyki klasycznej, folkowej, rockowej, hard rockowej czy funkowej, każdy gatunek ma swój kanon świetnych gitarzystów, którzy go spopularyzowali i popchnęli do przodu. I szczerze mówiąc, ludzie zawsze chętnie kłócą się o to, kto jest najlepszym gitarzystą. Z góry możemy wymienić Hendrixa, Roberta Johnsona, Claptona, Stevie Ray Vaughana, Django Reinhardta, Slasha, Jimmy'ego Page'a, BB Kinga i niezliczoną ilość innych. Ale wymyślanie listy 10 najlepszych gitarzystów na świecie to nie lada zadanie, ponieważ lista będzie się różnić w zależności od gustu i preferowanego gatunku muzycznego. Niemniej jednak jesteśmy przekonani, że nasza lista będzie dobrym źródłem informacji dla tych, którzy chcą nauczyć się gry na gitarze. To popularny temat wśród fanów muzyki, którzy mają swojego ulubionego muzyka lub grupę z różnorodnych i osobistych powodów: dla niektórych umiejętności techniczne gitarzysty są czynnikiem decydującym, a dla innych jest to kwestia emocji. A dla innych nadal sprowadza się to do tego, jak duży sukces komercyjny odniósł gitarzysta, o którym mowa. Niektórzy wybiorą Joe Satrianiego, a inni Jamesa Hetfielda. Niektórzy wolą Cheta Atkinsa, inni Johna Frusciante. Więc w zasadzie musieliśmy wziąć pod uwagę wiele kryteriów, podczas przyznawania topowego miejsca uznanym gitarzystom. Jednak nie wszyscy mogą się tam dostać. Dostępni najlepsi nauczyciele z: Gitara5 (6 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (8 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (6 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (6 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (9 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (8 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (8 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (5 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (6 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (8 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (6 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (6 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (9 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (8 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (8 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (5 oceny) 1-sza lekcja za darmo!ZaczynajmyJak zdefiniować największych gitarzystów? Oczywiście, jak mówimy, jest to trudna gra. Bo jak można porównać genialnego akustycznego gitarzystę fingerstyle do rockowego gitarzysty, a geniusza jazzowego do gitarzysty rytmicznego, który gra akordy mocy, ale wyjątkowo? Czy możesz ich w ogóle porównywać? Czy warto porównywać Malmsteen do ZZ Top czy Aerosmith? To jak pisanie listy najbardziej utalentowanych artystów lub najbardziej popularnych albumów na świecie – z wpisami obejmującymi wszystko, od grunge przez bluesa po punk rock i Rock&Roll – z kryteriami obejmującymi pisanie piosenek i improwizację. Są to bardzo różne umiejętności i jako takie należy je traktować. Tak jak umiejętności różnią się w metalowej gitarze, jazzie lat osiemdziesiątych i akustycznym stylu fingerpicking. Po pierwsze, co decyduje o tym, że muzykę można uznać za dobrą? Zanim będziemy mogli spróbować zdefiniować, kto jest dobrym gitarzystą, najpierw powinniśmy przede wszystkim zwrócić uwagę na teorię muzyki i pytanie, co właściwie tworzy dobrą muzykę? Dlaczego na przykład niektóre sekwencje akordów są dla naszych uszu jak muzyka, podczas gdy inne można określić jedynie jako hałas? Jeśli myślisz o tym logicznie i obiektywnie, muzycy często wchodzą do branży, ponieważ wiedzą, że to oznacza (a przynajmniej może oznaczać) pieniądze i popularność. Co więcej, muzycy (a przynajmniej współcześni muzycy) mieli okazję odkryć niszową dziedzinę poprzez analizę metadanych i dowiedzieli się, co sprawia, że fani odpowiednio reagują, aby mogli wytworzyć połączenie między twórcą muzyki a słuchaczem. W związku z tym, jak naprawdę upewnić się, że osoba grająca na perkusji, brzdąkająca na gitarze lub śpiewająca piosenkę z ulubionego albumu rzeczywiście czuje muzykę w magiczny sposób, jaki sobie wyobrażamy? Niektórzy będą oczywiście bronić swojej ulubionej gwiazdy na śmierć i życie, a większość muzyków z pewnością sama potwierdzi, że też dadzą się ponieść muzyce. Ale jak w przypadku każdego tematu, musimy zastanowić się nad nauką stojącą za tym i podstawowymi przyczynami jego istnienia. Jeśli nie chodzi o zarabianie pieniędzy, to dlaczego tak wiele osób kocha tworzyć muzykę? Czy ma ona szerzyć przesłanie, opowiadać historię, wywoływać uczucia? A może jest to proces czysto samolubny i tylko sposób na uwolnienie swoich wewnętrznych uczuć metodami, które im odpowiadają? Spójrzmy prawdzie w oczy, bez ludzi słuchających i reagujących na muzykę, nie ma sensu rzucać się na głęboką wodę tego kreatywnego hobby i branży. Co więcej, stosunkowo trudno jest być muzykiem z pasją i pracować w bardziej niezawodnej, opłacalnej finansowo pracy, więc jednym z głównych celów muzyka musi być przedarcie się biznesu muzycznego i zarabianie milionów. Nawet jeśli ulubiony muzyk jest przede wszystkim napędzany muzyką i zobowiązuje się do wydawania materiałów dla swoich fanów, nie może zaprzeczyć, że wiąże się to z szeregiem profitów. Dziennikarz piszący dla Ekonomisty online wyjaśnia, że piosenki są „złożoną mieszanką funkcji”, więc kompozytorzy zawsze starają się znaleźć odpowiednią mieszankę składników, aby zwiększyć swoje szanse na sukces. A każdy kocha historię uwieńczoną sukcesem! Na pewno będziesz chciał wiedzieć, w jaki sposób możesz zarabiać pieniądze grając na gitarze... Więc teraz, kiedy pomyślisz o swoim ulubionym muzyku - czy nadal jesteś przekonany, że jest on niezwykle utalentowany, czy to jednak fani, oraz dane i algorytmy, które przedstawiasz, prowadzą ich na drodze do szczytu listy przebojów? Czy naprawdę jest osobą, za którą go uważałeś, czy też oszukuje fanów i po prostu daje im to, co chcą usłyszeć? Jeśli mamy iść tą ścieżką, musimy również zadać sobie szereg innych prowokujących do myślenia pytań? Czy ludzie bez talentu muzycznego mają prawo głosu w kwestii dobrego lub złego grania? A może słuchacze mają możliwość komentowania sposobu, w jaki gra się na sprzęcie muzycznym? Co sprawia, że gitarzyści są sławni? Mając to wszystko na uwadze, jak możemy zacząć klasyfikować muzyków, takich jak gitarzyści i wybierać najwybitniejszych spośród tak wielu różnych artystów? Nadrzędny konsensus jest taki, że bardzo dobry gitarzysta to przede wszystkim muzyk, który: odtwarza muzykę wyjątkowo; różni się to od oceny topowego sportowca (choć istnieją między nimi podobieństwa w zakresie przygotowania i treningu), którego wartość zależy od wyczynów technicznych oraz spełnienia lub przekroczenia wcześniej ustalonych oczekiwań. Nasz wybór 10 najwybitniejszych mistrzów gitary opiera się na muzykalności gitarzysty, czyli o sztuce układania dźwięków w odpowiedniej kolejności, w odpowiednim momencie i długości, aby wyrazić emocję lub ideę. Aby zostać uznanym za znakomitego muzyka, trzeba umieć: tworzyć emocje i energię za pomocą swojej muzyki i przyprawić słuchacza o dreszcze. Wielcy gitarzyści z kolei inspirują instruktorów gry na gitarze, którzy udzielają lekcji gry na gitarze. A kto nie marzył o lekcji gry na gitarze u wielkiego Jimiego Hendrixa? Ponieważ wszyscy gitarzyści na naszej liście są związani ze światem muzyki od kilku lat, jeśli nie dziesięcioleci, jesteśmy przekonani, że ci odnoszący sukcesy muzycy są w rzeczywistości głęboko zakorzenieni w muzyce, pomimo ich oczywistej sławy. Nawet jeśli wykonujesz pracę tylko po to, aby zadowolić ludzi i zarabiać pieniądze, może być trudno utrzymać udawanie przez trzydzieści kilka lat, z kamerami podążającymi za tobą przez całą dobę! To kolejny powód, dla którego uważamy, że są to najlepsi gitarzyści na świecie. Nie tylko są przygotowani do tworzenia dzieł, które uwielbiają ich fani, ale także poruszyli publiczność osobowością, postawą lub personą sceniczną, które wyraźnie pomogły promować ich muzykę. Kim są jedni z największych gitarzystów? Przebadaliśmy około stu lat historii muzyki, by przygotować listę 10 największych mistrzów gitary, których do tej pory zagościło na świecie. Pamiętaj, że te rankingi są subiektywne => Więc porzuć swoje z góry przyjęte mity o gitarze przed przeczytaniem tego artykułu! Jimi Hendrix Niezależnie od tego, czy szukasz emocji, czy techniki, Jimi Hendrix jest dziś uważany za niekwestionowanego mistrza gitary. Jimi Hendrix jest najlepszym gitarzystą.| źródło: Visualhunt - jmf1007 Geniusz samouk, eksperymentator, niesamowity solista i melodysta, to on właściwie wynalazł i na nowo odkrył świat rocka i bluesa, nadal inspirując zarówno wielkie nazwiska, jak i początkujących gitarzystów, z których wszyscy w takim czy innym czasie będą coverować „Voodoo Child”. Otworzył także drzwi dla leworęcznych gitarzystów, pokazując im, że oni też mogą opanować instrument muzyczny i zrobić z niego coś niezapomnianego. W ten sam sposób, w jaki bokser z „southpaw”, taki jak Manny Pacquiao, osiągnął niewiarygodne rzeczy na ringu, utalentowany leworęczny gitarzysta Jimi Hendrix podniósł grę na gitarze do najwyższego poziomu. Tym, co uczyniło go naprawdę wyjątkowym, było to, że w przeciwieństwie do innych gitarzystów jego czasów, którzy trzymali się jednego stylu gry, Jimi łączył style i używał brzdąkania obok zagrywek i innych dodatków, aby stworzyć pełniejsze i bardziej organiczne brzmienie. Co zaskakujące, używał kciuka do wykonania ruchomej linii bazowej podczas grania akordów – chciał robić to, czego nie robili ani nie potrafili inni gitarzyści, i udało się to mu. Sposób, w jaki ubierał swoje akordy w tak wiele różnych dźwięków i rytmów, pokazuje, jak naturalnie utalentowanym gitarzystą był Jimi Hendrix. Jego gitara była przedłużeniem jego ciała, częścią lewej ręki, która nie miała granic. Dla tych leworęcznych, którzy wciąż nie są pewni, jak grać na gitarze, zapraszamy do obserwowania mistrza w akcji, oglądając lekcje gry na gitarze online i filmy. Był członkiem kultowej grupy muzyków Club27, którzy zmarli w wieku 27 lat, w tym Kurt Cobain, Amy Winehouse, Jim Morrison, Janis Joplin i Brian Jones. Sprawdź lekcje gry na gitarze, wyszukując np. „nauka gry na gitarze Wrocław” na Superprof. Eric Clapton Skromnie nazywany przez fanów „Bogiem”, Eric Clapton jest jednym z najsłynniejszych gitarzystów rockowych i bluesowych, który nadal aktywnie gra od prawie 50 lat. Ten brytyjski rocker przesunął granice rocka i bluesa. Jest świetnym solistą i kultowy melodystą, który po prostu wie, jak grać wszystko. Clapton: Jeden z największych solistów gitarowych! | źródło: Visualhunt - Stoned59 Clapton, nazywany również „Slow Hand”, z wirtuozerią posługuje się podstrunnicą. Wielkie hity, takie jak „Cocaine” czy „I Shot the Sheriff” przyniosły mu światowy sukces, który zapewnił mu definitywne miejsce w kanonie gitarowych bohaterów. Jego talent wyraża się w solówkach (mamy na myśli album MTV „Unplugged”) orazdzięki serdecznej współpracy z artystami takimi jak Phil Collins czy Mick Jones oraz występom w grupach takich jak The Yardbirds i The Cream. Jest także idolem niezliczonych uczniów, którzy uczęszczają na lekcje gry na gitarze. Jednym z najbardziej widocznych talentów Erica Claptona jako gitarzysty jest jego płynność. Wokalista i gitarzysta, gwiazda słyszy utwory, które gra z obu perspektyw, ale łączy je tak płynnie, że tworzą jedność. To jeden artysta, który naprawdę ma ogień w sercu i może podkręcić jego żar, kiedy tylko chce. Teraz, po siedemdziesiątce, Clapton wciąż występuje na scenie i nie wykazuje żadnych oznak spowolnienia lub braku punktu odniesienia, który wyznaczył sobie podczas swojej wczesnej kariery solowej wraz z występem w zespole Cream. Niezależnie od tego, czy występujesz sam, czy z grupą, wszyscy zgadzają się, że to gitara zajmuje centralne miejsce. Udaje mu się stworzyć ten niezwykły, ale kontrolowany dźwięk, który sprytnie zawiera zniekształcenia, vibrato palców i spontaniczne granie akordów, które razem tworzą magię. Fakt, że jego gra na gitarze jest tak samo aktualna dzisiaj i nadal jest kochana przez pokolenia (nawet te, które nie urodziły się u szczytu jego sukcesu!) jest dowodem na to, że Eric Clapton jest w oczach wielu ludzi gitarowym bohaterem. Któż może zapomnieć, jak śpiewał tylko w towarzystwie gitary o swoim zmarłym synu w „If I Saw You In Heaven”. Przytłaczająca emocja wystarczy, aby wywołać ciarki na plecach. Odkryj niektóre seksowne piosenki na gitarę Claptona, jak Layla czy Wonderful Tonight! Jimmy Page Jeden z założycieli i czołowych członków Led Zeppelin jest naturalnie trzeci na naszej liście 10 najwybitniejszych gitarzystów na świecie. Znany jako „The Wizard”, Page jest gitarzystą jak nikt inny, grającym smyczkiem na swoim słynnym Gibsonie, przeplatając bluesa i rocka z radością i pasją. Page był bogiem gitary. | źródło: Visualhunt - Led Zeppelin's Cadillac Napisał kilka utworów muzycznych z Robertem Plantem, które weszły do mitologii rocka takich jak „Stairway to Heaven” (który gitarzysta nie skusił się chociaż raz na zagranie słynnego intro lub finałowego solo?), „Black Dog”, „Whole Lotta Love” i „Since I've be Lovin' you”. Muzyka, którą stworzył Jimmy Page, była w stanie poruszyć fanów tak, że oddawali się w zupełności rytmom, które grał. Jego solówki były wówczas popisowe i tak nowatorskie, jeśli chodzi o technikę gry na gitarze. Postawił sobie wyzwanie przełamania uprzedzeń na temat tego, co potrafi gitara, więc jego styl ewoluował z czasem. Ale zawsze był jednym z największych, nawet podczas eksperymentów! Gitarzysta kanoniczny. Robert Johnson W mniej niż 29 utworach ten geniusz bluesowej gitary miał duży wpływ na ten gatunek muzyczny, a także na gitarę rockową. Legenda głosi, że sprzedał duszę samemu diabłu, aby zdobyć talent do gry na gitarze: wielu bluesmanów kpiło z jego niekompetencji w grze na gitarze. Jego śmierć była równie tajemnicza, co dodatkowo potęgowało legendę otaczającą tego nietypowego człowieka. Ale jedno jest jasne, mimo że niewiele utworów wyszło spod jego ręki, młody Robert Johnson pod pseudonimem „Geniusz” zrewolucjonizował świat bluesa i zdobył uznanie na całym świecie. Chuck Berry Jest jednym z pionierów Rock&Rolla. Był jednocześnie gitarzystą, piosenkarzem i autorem tekstów, był prawdziwym źródłem inspiracji dla innych kultowych artystów, takich jak Elvis „The King” Presley. Zrewolucjonizował muzykę, łącząc dwa różne style gitarowe, które aż proszą się o wspólne granie, bluesa i country. To dzięki tej odwadze i pewności siebie Berry był w stanie zaimponować publiczności swoją postawą, która sprawiła, że wszyscy zatrzymali się i posłuchali. Niestety, choć jego teksty i występy spotkały się z pozytywnym odbiorem, sam artysta nie spotkał się z tak pozytywną oceną. Mówiono, że trudno się z nim dogadać... ale to nie powstrzymało jego zespołu. Znak pełnego zaufania do tego, co razem osiągnęli. Uzyskaj dostęp do przydatnych lekcji gry na gitarze online, wpisując np. „lekcje gry na gitarze Warszawa” w wyszukiwarkę Superprof. Chuck Berry gra na gitarze na żywo. | źródło: Visualhunt - Missouri Historical Society I tak narodził się rock – wystarczy posłuchać jego słynnej piosenki „Johnny B. Goode”. Jest pionierem muzyki, jaką znamy dzisiaj i jako taki, absolutnie zasługuje na swoje miejsce w naszej pierwszej dziesiątce najsławniejszych gitarzystów na świecie. Carlos Santana Prekursor muzyki światowej, urodzony w Meksyku, Santana, zainspirował wielu artystów na całym świecie. Nazywany „The Pope” z latynoskimi wibracjami, jest genialnym gitarzystą, który odkrył magiczną formułę umiejętnie łącząc rock, blues, sambę i instrumenty perkusyjne z innymi stylami gitarowymi. Szalone rytmy Carlosa Santany! | źródło: Visualhunt - Benny Chandra Ekspert w tworzeniu dźwięcznych strun gitarowych, jest wykonawcą, który do perfekcji opanował sztukę, zawsze eksperymentując. Rzeczywiście,zamiast grać te same stare piosenki, Santana woli współpracować z innymi artystami, wzbogacić i przemyśleć muzykę. Jego sukces wynika również z przesłania, które przekazuje poprzez swoje gitarowe piosenki z pojęciami pokoju, współczucia, zrozumienia i radości. Posłuchaj „Europa” lub „Smooth”, a rozpoznasz jego typową grę liryczną i jego charakterystyczny ciepły i nasycony dźwięk. Z jego wyjątkowym talentem wydaje się, że każdy chce współpracować z Santaną. Co więcej, kiedy dołącza do innego artysty, wydaje się, że jego surowe i autentyczne brzmienie zawsze przebija się przez światło reflektorów. Nie oznacza to, że jego utwory nie są na swój sposób różne i wyjątkowo świetne! Jest tak wiele niuansów, które znalazł i nadal znajduje w rytmie łacińskim. Mówi się, że nagrodzonego Grammy gitarzystę można utożsamić tylko z jedną nutą - to już osiągnięcie! Santana włącza do swojej muzyki wszystkie style gry, jego unikalne brzmienie instrumentu jest natychmiast rozpoznawalne. Muddy Waters Jego obecność w pierwszej dziesiątce najbardziej znanych gitarzystów na świecie może być zaskoczeniem, ale ten, który nazywa się „The Lord of the Blues”, jest niezrównanym gitarzystą, który spopularyzował technikę bottleneck. Muddy Waters lub król techniki bottleneck. | źródło: Visualhunt - kevin dooley Jego pełne opanowanie tej metody i jego bluesowa wirtuozeria pozwoliły mu napisać wspaniałe bluesowe tytuły, które są dziś uważane za klasyki, takie jak „Hoochie Coochie Man” czy „Rollin Stone”. Jest często uważany za jednego z najsławniejszych wirtuozów gitary bluesowej na świecie, obok Williego Dixona, Johnny'ego Lee Hookera czy BB Kinga. BB King BB (od Blues Boys) King to mistrz nowoorleańskiego bluesa. To prawdziwa legenda gitarowej historii! Choć z pewnością mniej techniczny niż Stevie Ray Vaughan, napisał liczne klasyki gatunku („Sweet Little Angel”, „Sweet sixteen”), dopełniając swoje piosenki bogatym głosem pełnym emocji i charakterystycznym vibrato. King: Świetny gitarzysta bluesowy! | źródło: Visualhunt - jack o'diamonds Dzięki jego niepowtarzalnemu dotykowi, który nadaje gitarze prawdziwą osobowość King wpłynął na wielkich gitarzystów, takich jak Clapton i Hendrix. Pracując od jednej nuty, jest w stanie opowiedzieć historię, która dotyka najgłębszych głębi ludzkiej duszy. Keith Richards Jeden z czołowych członków słynnego The Rolling Stones wraz z Mickiem Jaggerem, do dziś jest jednym z najbardziej utalentowanych gitarzystów rockowych. Znany z bycia uwodzicielskim gitarzystą! Nazywany The Human Riff, jest mniej ceniony za swoją wirtuozerię, niż za swoją ekstremalną prostotę. Dla niego lepiej jest mieć „2 nuty, które zabijają, a nie wirtuozerię na darmo”. Richards słynął z tego, że wnosił do swoich piosenek mroczne i złowrogie dźwięki, które nadawały im tożsamość. Posłuchajmy Rock&Rolla z Keithem. | źródło: Visualhunt - Raph_PH Jego obsesja na punkcie dźwięku i osobista technika gry (dzięki 5-strunowej gitarze z otwartym strojeniem w G) plasuje go jako jednego z najwybitniejszych gitarzystów rytmicznych wszech czasów. Choć nie jest to koniecznie jeden z technicznych mistrzów, jego gra akordów przekazuje tak wiele emocji, jakby gitara śpiewała nuty. Napisał i skomponował klasyki rocka, takie jak „Jumpin Jack Flash”, „Satisfaction” i „Paint it black”. Eddie Van Halen Dla wielu muzyków istnieje czas przed i po Van Halenie. Dlaczego? Sposób, w jaki teraz gra się na gitarze, zmienił się z powodu marnej minuty i 42 sekund, czyli czasu potrzebnego na zagranie jego niesławnego „Eruption”. Eddie Van Halen na scenie. | źródło: Visualhunt - Walt Disney Television Jeśli chcesz nauczyć się gry na gitarze elektrycznej, Eddie Van Halen jest wzorem do naśladowania. Jak to możliwe, że jeden człowiek może grać tak, jakby grupa gitarzystów była na scenie? Podczas gdy jest tylko on, jego dziesięć palców i niesamowity dotyk gryfu instrumentu! Nazywany „Supermanem”, każdy fan gitary jest zachwycony po usłyszeniu jego muzyki i jego opanowania instrumentu. Ci gitarzyści, których wymieniliśmy powyżej, są zbyt zaznajomieni z wielkimi korzyściami płynącymi z gry na gitarze. Dostępni najlepsi nauczyciele z: Gitara5 (6 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (8 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (6 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (6 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (9 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (8 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (8 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (5 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (6 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (8 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (6 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (6 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (9 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (8 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (8 oceny) 1-sza lekcja za darmo!5 (5 oceny) 1-sza lekcja za darmo!ZaczynajmyWyróżnienia dla 100 najlepszych gitarzystów! Chociaż nie możemy dostarczyć listy tak długiej, jak 100, jako bonus, poszliśmy za sugestiami, aby rozszerzyć naszą prezentację o najsławniejszych gitarzystów na świecie. Od Roberta Planta i Jeffa Becka do Elvisa: kim są według Ciebie gitarowe legendy? Czy zgadzasz się z rankingiem 100 najlepszych gitarzystów według Rolling Stone? Buddy Guy Ten gitarzysta miał decydujący wpływ na Erica Claptona, Jimiego Hendrixa i Stevie Ray Vaughana. Buddy Guy: Od bluesowego rocka do funku: gitarzysta elektryczny! | źródło: Visualhunt - Graffiti Photographic Był członkiem zespołu Muddy'ego Watersa, który podpisał swoje pierwsze kontrakty z Chess Records. Jego muzyka emanowała ekstrawaganckim modernizmem, pozostając wiernym muzycznym korzeniom jego rodzinnego Baton Rouge w Luizjanie. Szczególnie zaimponował fanom swoim grzmiącym funkiem w „Howlin Wolf”, „Killing Floor” i „Wang Dang Doodle”. Kirk Hammett Kirk Lee Hammett jest gitarzystą i autorem piosenek w kultowej heavy metalowej grupie Metallica od 1983 roku. Metallica była prekursorską grupą trash metalu. | źródło: Visualhunt - TravelBakerCounty W 2003 roku Hammett został sklasyfikowany na 11 pozycji w lista 100 największych gitarzystów wszech czasów według Rolling Stone . W 2009 roku Hammett zajął 15 miejsce w książce Joela McIvera o 100 najwybitniejszych gitarzystach metalowych. Tom Morello Thomas Baptiste „Tom” Morello jest piosenkarzem, autorem tekstów i działaczem politycznym. Szczególnie znany jest z grania z grupami Rage Against the Machine i Audioslave. Morello: król zbierania i stukania! Morello był także koncertującym muzykiem z Brucem Springsteenem i E Street Band. Był dobrze znany ze swojej akustycznej solówki „The Nightwatchman” i „Street Sweeper Social Club”. Pionier rap metalu, badał muzyczny potencjał instrumentu, integrując miksowanie i hip hop. Gary Moore Robert William Gary Moore urodził się w 1952 roku w Irlandii Północnej. Dorastał w East Belfast i bardzo młodo opuścił dom. Przeprowadził się do Dublina, gdzie poznał swojego osobistego mentora: Petera Greena z Fleetwood Mac. W następnych latach dołączył do zespołu Skid Row, następnie Thin Lizzy w 1974 i Colosseum II, z którym grał do około 1978. Od 1979 roku Gary prowadził karierę solową, podczas której wydał szereg bardzo udanych albumów, takich jak ulubiony przez fanów „Still Got The Blues” (1990). Był bardzo aktywny aż do przedwczesnej śmierci w lutym 2011 roku. Trudno wyrazić słowami, jak Gary Moore zmienił muzyczny krajobraz dzięki „Still Got The Blues”. Może powinniśmy pozwolić, by przemówiła muzyka? „Still Got The Blues” jest jego najpopularniejszym hitem nie tylko dlatego, że jest to piękna piosenka, ale także dlatego, że gitarowe solówki podkreślają jego melodyjny blues (sygnatura Gary'ego Moore'a). Gary Moore ma potężny styl gry, który powinien studiować każdy gitarzysta, niezależnie od gatunku muzycznego, jaki gra. Dokładnie tak, jak wyjaśnia @Fabrice: “To idealne połączenie emocji, muzykalności, melodii i umiejętności technicznych, od tego, jak trzyma nuty, po różnorodność dużych i szybkich dźwięków. Rzadko jednak jest to czysty pokaz techniki i szybkości, ponieważ to jego leżąca u podstaw rezerwa mocy jest najbardziej imponująca. Muzyka i melodia zawsze mają pierwszeństwo.” Slash Dla was, fanatyków muzyki, Saul Hudson pod pseudonimem Slash jest jednym z najbardziej utalentowanych gitarzystów swojego pokolenia i czołowym członkiem grupy Guns N' Roses. A jeśli jeszcze tego nie wiesz, wkrótce nauczysz się tego na lekcji gry na gitarze! Kiedy znajdował się w pierwszej dziesiątce najsławniejszych gitarzystów wg magazynu Time w 2009 r.,Rolling Stone umieścił go tylko na 65 miejscu wśród 100 największych mistrzów gitary świata… Dla nas, zwykłych śmiertelników, jest znany jako muzyk, który towarzyszył Michaelowi Jacksonowi na scenie do piosenek takich jak „Give on to me, „Black or White” i „Beat it”,grając na żywo gitarowe solówki, które mogą obudzić zmarłych. Niektóre z tych solówek trwały trochę za długo, przynajmniej w oczach Króla Popu! Ok, to lekka przesada, ale jak wszyscy gitarzyści jego pokolenia, odnosi sukcesy po prostu dlatego, że robi to, co kocha. Uważany przez niektórych za największego gitarzystę wszechczasówSlash jest znany ze swojego stylu, niesamowitej techniki i umiejętności przekazywania swoich emocji publiczności. Dowodem na jego chwile czystej inspiracji jest masa nagrań z koncertów, które można znaleźć w Internecie oraz wiele nagrań studyjnych, których dokonał. Zacznij od tych piosenek: Sweet Child. November Rain. You Could Be Mine. November Rain. Estranged. November Rain. Czy już powiedzieliśmy? November Rain? David Gilmour Rażąco brakuje go w rankingu najwybitniejszych gitarzystów! Jak moglibyśmy nie wspomnieć wspaniałego solisty Davida Gilmore'a, który był częścią psychodelicznego zespołu Pink Floyd? Miłośnicy narkotycznych melodii tego brytyjskiego zespołu nie byliby w stanie spierać się z tym. Oto mały quiz dla jego prawdziwych fanów: czy Gilmour był oryginalnym członkiem grupy? Więc? Odpowiedź brzmi nie! Pink Floyd powstał w 1965 roku, i musieliśmy czekać do 1968, aż gitarzysta i piosenkarz dołączą do Rogera Watersa, Richarda White'a, Nicka Masona i Rogera Syda Barretta! Prawdziwy atut dla grupy, jak to było po trafieniu 14 miejsca wśród najsławniejszych gitarzystów wszech czasów (według Rolling Stone w 2011 r.), że Floyd wzniósł się na nowe wyżyny. W rzeczywistości wyprodukowali trzeci najlepiej sprzedający się album wszechczasów (wielu uważa go nawet za najlepszy album w historii): The Dark Side of the moon(1973), który utrzymywał się na liście Billboard 200 przez 17 lat i 6 miesięcy. To ważne nagranie w historii rocka i rocka alternatywnego zawierało takie melodie jak słynny „Money"! Oto niektóre z innych głównych wkładów Gilmoura: Another brick in the wall (1979) Wish you were here (1975) Comfortably numb (1979) Hey you (1979) Gilmour jest znany z wielu wkładów. A wspaniałe klasyki rocka, o których wspomnieliśmy powyżej, to nie wszystko. Jest także wspaniałym piosenkarzem i genialnym solistą, którego muzyka trafia prosto do serca (na przykład solówki „Hey You, Wish you were here” i „Comfortably Numb”) z tak doskonałymi nutami, które nigdy wcześniej nie wychodziły z Fendera. Mówiąc o Fenderach, David Jon Gilmour był również uważany za jednego z najlepszych gitarzystów Fendera w historii, obok innych legend, takich jak Hendrix i Clapton. Steve Lukather Nawet ci mniej świadomi z fanów instrumentu z pewnością pamiętają potężny i ciężki riff Steve'a Lukathera z piosenki „Hold the line." Zgadza się? Mam taką nadzieję! Ponieważ tak, Steve Lukather to nie tylko gitarzysta grupy Toto, popularna grupa radio FM z lat 80 XX wieku. Styl grupy był często wyśmiewany i określany jako „Rock FM”, ponieważ był postrzegany jako bardziej „popowy” niż „rockowy”... Mimo to Lukather jest jednym z najbardziej znanych współczesnych gitarzystów! Choć dyskutuje się o tym w bardziej hardcorowym środowisku gitarowym... W 2016 roku gitarzysta grupy zadeklarował we francuskiej gazecie Sud Ouest, przed koncertem w Bordeaux: „Cały świat patrzy na nas z góry, ale do diabła, sprzedaliśmy 40 milionów płyt w trudny sposób, człowieku!” Nawet jeśli łatka Toto (która nadal koncertuje na scenach całego świata) przylgnęła do niego (co mu nie przeszkadza), wszyscy wiedzą, że Lukather jest prawdziwym wirtuozem, którego talenty można było podziwiać na Grammy Awards, a także na występach w legendarnych piosenkach, takich jak kultowy „Thriller” Michaela Jacksona! W tym kontekście Król Popu nie jest jedynym, który go wezwał, ponieważ Clapton, McCartney, Joe Cocker, Elton John, a nawet George Benson powitali go w studiu, aby nagrywać na swoich albumach! Prawdziwy wirtuoz, Steve Lukather potrafi poruszać się między heavy metalem a jazzem, dodając kilka nut bluesa i hard rocka. Wszechstronność, która pozwoliła mu na fantastyczną karierę solową, poza Toto. Najlepsi gitarzyści bluesowi na świecie Joe Bonamassa W przeciwieństwie do niektórych gitarzystów z tej zdecydowanie bardzo konkurencyjnej kategorii, Joe Bonamassa jest zarówno gitarzystą, jak i wokalistą. Urodzony w Utica w Nowym Jorku w 1977 roku Bonamassa jest czystym bluesmanem. Powątpiewający muszą tylko posłuchać dźwięków jego grupy Black Country Communion, aby uzyskać obraz. Rzadki instynkt rozwinął się od czwartego roku życia i był doskonalony poprzez wysokiej jakości trening muzyczny, w szczególności oparty na dźwiękach BB Kinga. Nawet BB King oddał hołd talentom Joe! I nie ma co kwestionować mistrza... Dziś Bonamassa jest odniesieniem dla amerykańskiego blues rocka. Choć szorstki, a czasem rustykalny, jego styl jest zawsze melodyjny i mocny. Gitarzyści na całym świecie szczególnie doceniają jego niesamowitą technikę, która jest zarówno szybka, jak i pozornie nieograniczona. Ale żeby docenić talent Bonamassy (i rockowy głos), polecamy obejrzenie na żywo wersji „Just get pay”! Zaufaj nam, nie pożałujesz! Jeff Beck Jeff Beck to pełen zestaw. Nie tylko jest uznanym gitarzystą technicznym, który potrafi grać z wokalistą, a nie obok niego, ale także wyróżnia się jako wszechstronny, miły facet. Ma w sobie coś, co sprawia, że zatrzymujesz się i słuchasz, ale nie jest nachalny. Jego brzmienie jest bardzo melodyjne, dlatego jego ton został tak idealnie dopasowany do potrzeb wokalu, a mimo to w każdym utworze trzyma fason. Jasny, pewny siebie i konkretny, jest poważnym gitarzystą i nie ma zamiaru się zatrzymywać! Często mówi się, że w swojej muzyce zawiera humor, co jest dość sprytną cechą. John Mayer Krytykowany po swoich pierwszych koncertach w telewizji w 2001 roku, John Mayer był postrzegany przez wielu jako jeden z tych artystów-kompozytorów, którzy tworzą muzykę dla zakochanych nastolatków. Chociaż jego pierwszy album został szybko zapomniany, bezwarunkowa miłość do bluesa Mayera pomogła jego karierze przybrać zupełnie inny obrót... Zainspirowany swoim idolem Stevie Rayem Vaughanem, John Mayer zdobył nagrodę Grammy w 2003 roku w kategorii najlepszego męskiego występu popowego, zanim zwrócił się w stronę bluesa. | źródło: Visualhunt - Azimo Warto zauważyć, że pojawił się na festiwalu gitarowym Crossroads Erica Claptona w 2004 roku, kiedy to zaprezentował swoją piosenkę „City Love” z niesamowitym bluesowym solo inspirowanym „Machine Gun” Jimiego Hendrixa. Jego muzyka łączy technikę i emocje – kciukiem dotyka najniższej struny, aby ozdobić nutę – dzięki czemu plasuje się wśród największych muzyków bluesowych. Dla tych, którzy chcą lepiej poznać jego talent, powinniście sprawdzić album „Try” z basistą Pino Palladino i perkusistą Stevem Jordanem. Chwyć za słuchawki! Jack White Mimo że często uważany jest za purystę vintage bluesa, Jack White nie jest kimś, kto popisuje się technicznymi efektami. W rzeczywistości możesz być zszokowany, widząc go w tej kategorii. Ale w dużej mierze dzięki talentowi gitarzysty jego grupa, The White Stripes, wyrobiła sobie sławę w blues rocku. Zarówno pianista, jak i perkusista, Jack White jest niezrównanym muzykiem. O tak, The White Stripes to grupa bluesowa. Nagrywając covery utworów „Stop Breaking Down” Roberta Johnsona czy nawet „St. James Infirmary Blues” ze swoją gitarą klasyczną na swoim pierwszym albumie, jego słuchacze mogą wrócić do historii muzyki bluesowej. Najlepsi gitarzyści „muzyki świata” Bombino du Niger Naznaczony konfliktami w rodzinnym Agadez w Nigrze, licznymi podróżami na wygnanie i kulturą Tuaregów,Bambino du Niger to absolutnie wyjątkowy gitarzysta na scenie muzycznej. Choć niektórzy mogą zaliczyć go do gatunku „World Music”, świętość gitary Bambino du Niger uniemożliwia mu wejście do jakiejkolwiek muzycznej kategorii. Zmuszony do ucieczki w 1990 roku w dzieciństwie, ten Tuareg, artysta-gitarzysta, zaznał prześladowań i ucisku rządowego. Obejmowało to zakaz używania instrumentu strunowego, który zaczął być uważany za symbol oporu dla kultury Tuaregów. Pomimo utraty niektórych członków swojej grupy (którzy zostali zabici), Bombino du Niger nadal promuje jedność i wspólnotę społeczną na koncertach i festiwalach. Jego muzyka, czerpiąca z tradycyjnych instrumentów Tuaregów i mistrzostwa gry na gitarze, oscyluje między smutkiem a radością. Paco de Lucia Paco de Lucía zrewolucjonizował grę na gitarze i flamenco! | źródło: Visualhunt - der_makabere (Cornel Putan) Z zamkniętymi oczami i machając głową, z rękami obracającymi się na strunach instrumentu z rzadką zręcznością, której pianiści byliby zazdrośni, wibrując przy melodiach, które przenoszą cię w inne miejsce... To nikt inny jak Francisco Gustavo Sánchez Gomez aka Paco de Lucia. Jednogłośnie uznawany za jednego z największych od czasu wydania swojego pierwszego studyjnego albumu, gitarzysta andaluzyjski pozostawił swój muzyczny ślad w historii flamenco. Choć zdobywał nagrody od 14 roku życia, muzyka Paco de Lucía z czasem stawała się coraz doskonalsza. Ten gitarzysta z południa Hiszpanii przyczynił się do unowocześnienia tradycyjnego flamenco, nigdy nie odchodząc od jego szlachetnych nut. Pod wpływem Stanów Zjednoczonych, gdzie często grał podczas swojej muzycznej kariery, muzyka Lucíi jest wzbogacona wpływami jazzu i różnorodnych nurtów muzycznych, co widać w utworach takich jak „Entre Dos Aguas” i „Rio Ancho.” Nietypowa trajektoria tego andaluzyjskiego gitarzysty wynika również z jego muzycznego wychowania, zapoczątkowanego przez ojca, który nauczył go grać na 6-strunowym instrumencie u boku swoich braci Ramóna de Algeciras i śpiewaka flamenco Pepe de Lucía. Chociaż możesz dowiedzieć się więcej o jego życiu, oglądając film dokumentalny, który ukazał się tuż po jego śmierci w 2014 roku, to dzięki jego muzyce najlepiej można dostrzec (lub usłyszeć) jego geniusz na gitarze flamenco. Dziś ten wirtuoz flamenco należy do odwiecznych legend. I nie mówimy tego tylko dlatego, że po ogłoszeniu oficjalnej żałoby przez burmistrza jego rodzinnego miasta, Google przedstawił ikonę jako „Doodle”. Techniki do opanowania, aby zostać świetnym gitarzystą Przyciąga kobiety, uspokaja nerwy i jednoczy ludzkość, co czyni gitarę doskonałym instrumentem muzycznym. Możesz brzdąkać, pieścić, szarpać, a nawet uderzać w jej pudło, aby wytworzyć dźwięki, które przyprwią ludzi o uśmiech, płacz i zainspirują do tańca. Czy talent do grania na gitarze jest czymś wrodzonym? Czy musisz mieć pewien stan umysłu, aby nauczyć się gry na gitarze? Gdzie należy zajrzeć, aby rozpocząć naukę gry na gitarze? Więc wyjmij instrument z futerału, nastrój gitarę i podłącz wzmacniacz: odkryjemy kilka technik, które poprawią występy gitarowe. Gitara jest europejską wersją podobnych instrumentów, takich jak buzuki, lutnia i ukulele. Solfeż Solfeż może być tylko pierwszym wyzwaniem, które uniemożliwiło tak wielu melomanom swobodne rozpoczęcie nauki gry na gitarze akustycznej. Oczywiście lepiej dobrze rozumieć solfeż, jeśli chce się rozpocząć karierę gitarzysty, ale nie jest to niezbędne. Dla każdego początkującego gitarzysty ważne jest, aby najpierw nauczyć się czytać tabelę akordów. W związku z tym będziesz wiedział, gdzie położyć palce na strunach, aby grać na akordach gitarowych. Gitara Znalezienie gitary akustycznej to kolejny ważny krok w kierunku opanowania gry na gitarze! Wybór między gitarą ludową, klasyczną lub manouche ze strunami ze stali lub nylonu jest trudnym wyborem, gdy jest się jeszcze początkującym muzykiem! Może się wydawać, że znalezienie gitary akustycznej jest trochę jak poszukiwanie Świętego Graala, więc lepiej zastanów się, zanim dokonasz zakupu. Tak jak współmałżonek, z którym będziesz musiał mieszkać pod jednym dachem, spędzisz z gitarą wiele długich godzin. Z tego powodu konieczne jest, aby wybrać gitarę, która jest odpowiednia, ze strunami i drewnem, które wytwarzają dźwięki. Kultura muzyczna Czasami zapominamy, że ważne jest, aby mieć dobre wyczucie historii muzyki i kultury, chociaż to podstawa gry na każdym instrumencie! Pogłębianie wiedzy muzycznej poprzez słuchanie solówek wielkich gitarzystów, wytrenuje ucho i poprawi wyczucie rytmu, aby zjednać sobie każdą publiczność. Graj na gitarze i śpiewaj Uwielbiamy słuchać śpiewających pianistów, takich jak Stevie Wonder, Ray Charles i Nina Simone. To samo dotyczy artystów noszących podwójną etykietę wokalisty i gitarzysty, takich jak Prince czy Mark Knopfler. Ale to rzadki talent! Śpiewanie wymaga dodatkowej inwestycji o dużej intensywności. Uniemożliwia zatopienie myśli w instrumencie; kiedy śpiewasz, to kwestia podniesienia głowy i bycia twarzą w twarz z publicznością, wyrywając się z muzycznej bańki. Aby zostać dobrym gitarzystą, musisz ćwiczyć, a lekcje gry na gitarze pomogą szybko się rozwinąć. Twoje ręce powinny być na strunach tak, jak cukiernik bez przerwy zajmuje się ciastem lub jak atleta wpatruje się w piłkę. A jeśli chcesz zostać naprawdę dobrym gitarzystą, musisz nauczyć się podnosić głowę, patrzeć na publiczność i dzielić się emocjami. Twoja koncentracja musi być od razu skupiona na notatkach i przekazywaniu swoich uczuć opinii publicznej. Przegląd naszych 10 najwybitniejszych gitarzystów wszech czasów Teraz czas na podsumowanie naszej własnej listy 10 największych mistrzów gitary z całego świata oraz gatunku, z którym są najbardziej kojarzeni. NazwiskoGatunek muzyczny 1. Jimi HendrixRock and Blues 2. Eric ClaptonRock and Blues 3. Jimmy PageRock 4. Robert JohnsonRock and Blues 5. Chuck BerryRock 'n' Roll 6. SantanaRock, Blues and Samba 7. Muddy WatersBlues 8. B. B. KingBlues 9. Keith RichardsRock 10. Eddie Van HalenRock Każdy gitarzysta ma swoje zdanie na temat najlepszych nagranych solówek gitarowych. Redakcja magazynu Guitar World przygotowała ankietę, aby dowiedzieć się, co ich czytelnicy uważają za najlepsze solówki gitarowe cały czas. Wyniki odzwierciedlają demografię magazynu (wszystkie solówki rockowe), ale 15 najlepszych zwycięzców może pochwalić się świetną grą na gitarze. Poniżej znajduje się lista 15 najlepszych solówek gitarowych, jakie kiedykolwiek nagrano, w tym tabulator gitary, szczegółowe informacje o gitarzyście, który zagrał solo, nazwę albumu i linki do dźwięku. Dave Hogan/Getty Images Przełomowy album Led Zeppelin z 1971 roku, „Led Zeppelin IV”, jest jednym z najlepiej sprzedających się albumów wszechczasów i zawiera jedne z najbardziej pamiętnych przebojów zespołu. Podczas gdy fani Zepa mogą się spierać o to, która z piosenek na albumie jest najlepsza, prawie wszyscy zgadzają się, że nic nie może dotknąć solówki Jimmy'ego Page'a w „Stairway to Heaven”. Paul Natkin/Getty Images Piorunujące gitarowe solo Eddiego Van Halena pochodzi z debiutanckiego albumu zespołu z 1978 roku „Van Halen”. Jest to drugi utwór na albumie i prowadzi do „You Really Got Me”, który stał się pierwszym singlem Van Halena. ​Eddie Van Halen naciąłem tylko dwie wersje tego instrumentalnego w studiu, i prawie nie stworzyło to ostatecznej wersji albumu. Unikalne brzmienie jego gitary pochodzi z poprawek wprowadzonych przez Van Halena za pomocą wbudowanego 8-ścieżkowego rejestratora w komorze echo. Gijsbert Hanekroot/Redferns/Getty Images Hymn Lynyrda Skynyrda ”Wolny ptak” zamyka debiutanckie wydawnictwo zespołu z 1973 roku, „Pronounced Leh-nerd Skin-nerd.” Był to ich drugi hit z pierwszej dwudziestki. Chociaż gitarzyści Gary Rossington i Allen Collins wymieniali się solówkami, gdy wykonywali tę mocną balladę na żywo, to właśnie gitarową pracę Collinsa można było usłyszeć na nagraniu studyjnym. Piosenka szybko stała się hymnem zespołu, nabierając większego znaczenia dla fanów po tym, jak główny wokalista Ronnie Van Zant i kilku innych członków zespołu zginęło w katastrofie lotniczej w 1977 roku. Waring Abbott/Getty Images Z szybującym akompaniamentem orkiestry „Comfortably Numb” zamyka się poza trzema zPink Floyd's epicki album koncepcyjny z 1979 roku „The Wall”. Gitarzysta David Gilmour, który był współproducentem albumu, był w studiu legendarnym perfekcjonistą. Po wybraniu pięciu lub sześciu najlepszych ujęć jego solówki, Gilmour wziął najlepsze kawałki z każdego z nich i zmiksował je, aby stworzyć solo słyszane na albumie. David Redfern/Redferns/Getty Images „All Along the Watchtower” był jedynym hitem Jimiego Hendrixa w top 40 w USA. Jest to przedostatni utwór na „Electric Ladyland” z 1968 roku, trzecim i ostatnim albumie Jimi Hendrix Experience. Hendrix był skrupulatnym muzykiem studyjnym i mocno napędzał swoich kolegów z zespołu; w pewnym momencie wyszedł basista Noel Redding. Hendrix nagrał każdą partię solówki osobno, z różnymi ustawieniami (podobno używał zapalniczki do gry na gitarze slide). Ke. Mazur/WireImage/Getty ImagesPistolety i Róże osiągnęli sukces na swoim trzecim wydawnictwie, „Use Your Illusion Vols. I i II”. Był to podwójny album, który zawierał trzy epickie utwory, w tym „November Rain”. Ten kawałek z „Use Your Illusion I” trwa prawie dziewięć minut i zawiera palącą gitarę Slasha solo. Utwór był wielkim hitem w Stanach Zjednoczonych, osiągając trzecie miejsce. Nosi również wyróżnienie, że jest najdłuższą piosenką, jaka kiedykolwiek znalazła się na liście Billboard Hot 100. Jim Steinfeldt/Michael Ochs Archives/Getty Images Metallica po raz pierwszy trafiła do pierwszej 40. młynek do metali ciężkich z ich trzeciego albumu, "...And Justice For All" z 1987 roku. Gitarzysta Kirk Hammet gra w tym utworze trzy różne solówki. Pierwsza i ostatnia solówka wypadła łatwo podczas nagrywania, ale Hammetowi nie spodobała się środkowa. Później zrobił krótką przerwę podczas tegorocznej trasy Monsters of Rock, aby nagrać nowe solo w Nowym Jorku, które znalazło się na albumie. Michael Putland/Getty Images Nawet jeśli nie wiesz Orły, prawdopodobnie słyszeliście "Hotel California", tytułowy utwór z płyty zespołu z 1976 roku. To jeden z najlepiej sprzedających się albumów wszechczasów, a piosenka jest charakterystycznym hitem grupy. Gitarzyści Don Felder i Joe Walsh wymieniają solówki na wersję studyjną, ale to Felder napisał skomplikowane linie gitarowe, w tym legendarny 12-strunowy akustyk. Paul Natkin/Getty ImagesOzzy Osbourne wystąpił solo w 1980 roku z „Blizzard of Ozz”, a singiel „Crazy Train” znalazł się w pierwszej dziesiątce amerykańskiego legendarnego gitarzysty Randy Rhoads otrzymuje uznanie za to solo, wyróżniające się tym, że zawiera pełny akord molowy (coś prawie niespotykanego w ciężkich metal). Rhoads, klasycznie wykształcony muzyk, trzykrotnie dograł swoje solo, aby dodać mocy swojej gitarze. Archiwa Michaela Ochsa/Getty Images To piosenki takie jak „Skrzyżowanie dróg, na którym ludzie pisali „Clapton jest Bogiem” na ścianach, kiedy był z Cream. Ten utwór, z podwójnego albumu zespołu z 1968 roku „Wheels of Fire”, został nagrany na żywo w San Francisco. Chociaż bluesowy numer stał się jedną z najbardziej pamiętnych solówek Claptona, twierdzi on, że wersja słyszana na płycie nie jest dobrym przykładem gry na gitarze. Jak powiedział Guitar World: „Zamiast grać na dwóch i czterech, gram na jednym i na trzech”. Vince Melamed/Getty Images Jimi Hendrix po raz drugi trafia na naszą listę z „Voodoo Chile (Slight Return)”, kolejnym utworem z jego trzeciego albumu „Electric „Ladyland”. Psychodeliczny numer bluesowy był podstawą występów Hendrixa na żywo, kiedy jego solówki mogły rozciągnąć utwór do 10 lub 15 minuty. Singiel, wydany pośmiertnie w Wielkiej Brytanii, stał się jego jedynym numerem 1 w tym kraju. Archiwa Michaela Ochsa/Getty Images A pionier rock'n'rolla, „Johnny B.” Chucka Berry'ego Goode” to klasyka pod każdym względem. Piosenka była hitem w 1958 roku, kiedy została wydana jako singiel, a także pojawiła się na trzecim albumie Berry'ego „Chuck Berry Is On Top”, wydanym rok później. Larry Hulst/Getty Images Texas blues Stevie Ray Vaughan umieścił scenę muzyczną Austin na mapie w latach 80-tych. „Texas Flood” to tytułowy utwór z albumu Vaughana i jego zespołu Double Trouble z 1983 roku. Zespół nagrał całą płytę w zaledwie dwa dni. Powstały dźwięk to czysty Vaughan, bez dogrywania. Redferns przez Getty Images/Getty Images Po tym, jak Eric Clapton opuścił Cream, utworzył Derek and the Dominos. Zespół wydał tylko jeden album, ale jest uważany za punkt orientacyjny swojej epoki. „Layla” pojawia się na podwójnym albumie „Layla and Other Assorted Love Songs”, wydanym w 1970 roku. Wysoka wydajność Claptona jest wspierana przez Duane Allman na gitarze slajdów. Redferns/Getty Images Trwający niecałe siedem minut „Flood” jest najdłuższą piosenką z albumu Pantery z 1996 roku „The Great Southern Trendkill”. Wielu fanów ci pionierzy groove-metalu uważają solo Darrela za najlepsze w jego karierze, która została przerwana, gdy został zastrzelony przez fana w 2004. Z olbrzymią przyjemnością prezentujemy 100 solówek wszech czasów. Są to partie solowe, które na zawsze pozostaną wzorem kunsztu, i to zarówno muzycznego, jak i wykonawczego. Każda z solówek zawiera w sobie coś interesującego. Każda też została stworzona przez wybitnego instrumentalistę. Przyjrzyjmy się bliżej tej liście. 100 Utwór: "Cemetery Gates" Album: "Cowboys From Hell" (1991) Zespół: Pantera Gitarzysta: Dimebag Darrell Gatunek muzyczny: metal Uzasadnienie: Darrell był prawdziwym herosem gitary. Słuchając solówki z utworu "Cemetery Gates" początkowo ma się wrażenie, że gitarzysta gra nieco bezładnie, a dźwięki są przypadkowe. Gdy zejdzie się na głębszy poziom odbioru, wszystko okazuje się mieć swój ukryty rytm i melodię. To właśnie te elementy sprawiły, że Darrell stał się jednym z najbardziej oryginalnych wymiataczy w historii muzyki rockowej. "Cemetery Gates" to doskonała próbka jego geniuszu. Ciekawostka: W 1998 roku utwór "Cemetery Gates" był nominowany do nagrody Grammy w kategorii Best Metal Performance. Dla muzyków dużym zaskoczeniem był fakt nominowania tego utworu dopiero po siedmiu latach od nagrania. 99 Utwór: "Hard To Handle" Album: "Shake Your Money Maker" (1990) Zespół: The Black Crowes Gitarzysta: Rich Robinson Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: The Black Crowes nagrali cover utworu Otisa Reddinga, "Hard To Handle", który przyniósł zespołowi ogromną popularność. Album "Shake Your Money Maker" rozszedł się w trzech milionach egzemplarzy. W ten sposób fani rocka na całym świecie poznali jak wygląda specyficzny i mocny sposób kostkowania Robinsona, wspomagany charakterystycznym frazowaniem. Ciekawostka: Zespół the Black Crowes został okrzyknięty przez pismo Melody Maker "najbardziej rockowym ze wszystkich rockowych zespołów na świecie". 98 Utwór: "In Too Deep" Album: "All Killer No Filler" (2001) Zespół: Sum 41 Gitarzysta: Dave Baksh Gatunek muzyczny: punk Uzasadnienie: Sum 41 to kanadyjski zespół punk rockowy. Nazwa formacji wzięła się stąd, że grupa powstała na czterdzieści jeden dni przed nadejściem lata (summer - lato). Przez pierwsze dwie minuty utworu "In Too Deep" Baksh stosuje technikę tappingu (czas 1:51), po czym wchodzi na wyższe pozycje wykorzystując serię technik pull-off, a następnie gra efektowne podciągnięcia. Zwieńczeniem solówki jest prosty powerchord. Ciekawostka: Przed koncertami Baksh rozgrzewa się grając utwór Iron Maiden "Hallowed By Thy Name". 97 Utwór: "Strange Town" Album: "Snap!" (2005) Zespół: The Jam Gitarzysta: Paul Weller Gatunek muzyczny: punk Uzasadnienie: Nawet jego idol, Pete Townshend z zespołu The Who, pozazdrościłby Wellerowi tej dynamicznej solówki, jaką ten wyczarowuje na swoim Rickenbackerze. W kompozycji "Strange Town" Weller atakuje struny z dużą energią, stosując przy tym mistrzowskie wibrato i olśniewające podciągnięcia. Niemałą rolę odegrał tu klasyczny wzmacniacz gitarzysty - Vox AC30. Krótko mówiąc solówka ta robi piorunujące wrażenie. Ciekawostka: Weller używał gitar Rickenbacker serii 330 z lat 70. z przetwornikami o wysokim poziomie sygnału wyjściowego, a także wzmacniacza Vox AC30. 96 Utwór: "Killing In The Name Of" Album: "Rage Against The Machine" (1992) Zespół: Rage Against The Machine Gitarzysta: Tom Morello Gatunek muzyczny: metal Uzasadnienie: Biorąc pod uwagę sceniczne wyczyny tego gitarzysty, trudno uwierzyć, że Morello jest samoukiem. Z drugiej strony, właśnie brak profesjonalizmu pozwolił mu na tak świeże spojrzenie na muzykę. Morello znany jest z łamania muzycznych reguł i niekonwencjonalnego podejścia do gry. Ma również nietuzinkowy stosunek do sprzętu, czego świetnym przykładem jest "Killing In The Name Of". Do nagrania tego utworu muzyk użył oryginalnej kombinacji sprzętu, a mianowicie kostek typu Autofilter oraz Pitch Bend. Dzięki temu solówka przypomina bardziej potężny alarm przeciwpożarowy niż grę na instrumencie. Ciekawostka: Tom Morello jest absolwentem Harvardu i byłym sekretarzem w kancelarii senatora. To jeszcze nie koniec: jest bratankiem Jomo Kenyatty, pierwszego prezydenta Kenii. 95 Utwór: "Doorman" Album: "Language. Sex. Violence. Other." (2005) Zespół: Stereophonics Gitarzysta: Kelly Jones Gatunek muzyczny: indie rock / muzyka alternatywna Uzasadnienie: Inspiracją do napisania tego utworu była postać bramkarza w nocnym klubie w Seattle, który miał mocny... prawy sierpowy. Solówka Jonesa w pełni oddaje złość i agresję, związane z utarczką, która miała miejsce między nim a bramkarzem. Ta ognista solówka ujawniła niezaprzeczalny talent muzyka, szczególnie do szybkiego kostkowania. Ciekawostka: Kelly Jones należał do zespołu nagrywającego covery grupy Van Halen. 94 Utwór: "Race With The Devil" Album: "The Screaming End!" (1997) Zespół: Gene Vincent and The Blue Caps Gitarzysta: Cliff Gallup Gatunek muzyczny: pop Uzasadnienie: Niektórzy twierdzą, że Cliff Gallup to pionier współczesnego rockowego brzmienia. Był współtwórcą takich przebojów, jak "Be Bop A Lula" czy "Race With The Devil". Kiedy Jeff Beck nagrał "Crazy Legs", album w hołdzie dla Gene’a Vincenta, odtworzył solo Gallupa nuta po nucie. Przyznał się, że kiedy uczył się grać na gitarze, twórczość Gallupa był dla niego najważniejszą inspiracją. Oto co na temat solówek Gallupa sądzi Beck: "Jego solówki są wręcz doskonałe, mają harmonijny początek, środek i zakończenie. To dosłownie małe dzieła sztuki". Ciekawostka: Cliff Gallup porzucił przemysł muzyczny w wieku dwudziestu sześciu lat. Wybrał spokojne życie z dala od showbiznesu. 93 Utwór: "Smooth" Album: "Supernatural" (1999) Zespół: Santana Gitarzysta: Carlos Santana Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Carlos Santana wkroczył na scenę w obfitujących w wydarzenia muzyczne latach 60. Jego zespół zapoczątkował nowy nurt w muzyce zwany rockiem latynoskim. Efektowne frazowanie jest wspaniałym dopełnieniem wokalu Roba Thomasa. W tym przypadku można wybaczyć artyście, że fraza otwierająca utwór pojawia się na płycie wielokrotnie, gdyż jest wprost genialna. Ciekawostka: Carlos Santana wyznał kiedyś, że LSD pomaga mu w tworzeniu wizji artystycznych. 92 Utwór: "Daddy, Brother, Lover, Little Boy (The Drill Song)" Album: "Lean Into It" (1991) Zespół: Mr Big Gitarzysta: Paul Gilbert Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Ten utwór zawiera fenomenalnie szybkie kostkowania - szesnastki w tempie 180BPM. Po skończonej solówce tempo utworu jeszcze wzrasta, kiedy Paul i Billy Sheehan grają w harmoniach używając... wiertarek z kostkami przymocowanymi do wierteł. Ciekawostka: Sponsorem trasy koncertowej promującej album "Lean Into It" był japoński producent narzędzi, firma Makita. W geście podziękowania zespół nagrał utwór z użyciem wiertarek, który został odegrany na koncercie w jednej z fabryk narzędzi. 91 Utwór: "Just" Album: "The Bends" (1995) Zespół: Radiohead Gitarzysta: Jonny Greenwood Gatunek muzyczny: indie rock / muzyka alternatywna Uzasadnienie: Jedno trzeba mu przyznać: Greenwood gra z wielką pasją i zaangażowaniem. Jego agresywny styl gry wielokrotnie doprowadzał go do kontuzji ręki. Najlepszym przykładem żywiołowego stylu gry jest bez wątpienia kompozycja "Just", a w szczególności solo kończące ten utwór, grane w oktawach. To czyste gitarowe mistrzostwo. Ciekawostka: Utwór "Just" jest efektem zakładu: wokalista, Thom Yorke, założył się z Greenwoodem o to, kto napisze utwór z większą ilością akordów. Wygrał Yorke. 90 Utwór: "Sharp Dressed Man" Album: "Eliminator" (1984) Zespół: ZZ Top Gitarzysta: Billy Gibbons Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Billy Gibbons nigdy nie gustował w cyrkowych popisach podczas gry na gitarze, wybierał raczej solówki prostsze stylistycznie. Skupiał się na niuansach: właściwym rytmie i odpowiednim doborze akordów, co zadecydowało o jego oryginalności. Taka właśnie jest solówka w utworze "Sharp Dressed Man". Kiedy słucha się tego utworu, przed oczami staje zakurzona amerykańska autostrada. Choć był to już ósmy album grupy, rockowe trio miało wciąż pomysły na doskonałe i świeże zagrywki. Ciekawostka: Fani zespołu nie mogli się przekonać do elektrycznej perkusji na płycie, jednak wiele teledysków z albumu "Eliminator" stało się hitami na MTV. 89 Utwór: "Outta Love Again" Album: "Van Halen II" (1979) Zespół: Van Halen Gitarzysta: Edward Van Halen Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Drugi album Van Halen nie był wybitnym osiągnięciem zespołu, jednak solówka, która znalazła się w kompozycji "Outta Love Again" wymagała od Eddiego dużego rozciągnięcia palców. W utworze tym gitarzysta wydobywa dźwięki na wiele sposobów: stosuje tapping, legato, wykorzystuje puste struny oraz gra tłumione dźwięki. Do tego dochodzą intrygujące flażolety sztuczne, które - umiejętnie wkomponowane w riff - ostatecznie decydują o oryginalności tej kompozycji. Ciekawostka: Eddie Van Halen zamierzał odejść z zespołu po nagraniu czwartego albumu, "Fair Warning". Dzięki perswazji perkusisty, Alexa Van Halena, gitarzysta zmienił zdanie. 88 Utwór: "Double Crossing Time" Album: "Blues Breakers With Eric Clapton" (1966) Zespół: John Mayall’s Bluesbreakers Gitarzysta: Eric Clapton Gatunek muzyczny: blues Uzasadnienie: Ten krążek wyznaczył kierunek muzycznych poszukiwań kilku innym, znanym gitarzystom, inspirując takie sławy jak Eddie Van Halen czy Gary Moore. "Double Crossing Time" to utwór o mrocznym klimacie, okraszony bluesowymi zagrywkami z repertuaru Freddiego Kinga. Clapton stosuje charakterystyczną tercję wielką, sekstę i septymę, co nadaje solówce charakteru wyraźnie dominantowego. Ciekawostka: W studiu Clapton nie zgodził się przyciszyć Marshalla, mimo usilnych starań producenta, Gusa Dudgeona. 87 Utwór: "Motorcycle Emptiness" Album: "Generation Terrorists" (1992) Zespół: Manic Street Preachers Gitarzysta: James Dean Bradfield Gatunek muzyczny: indie rock / muzyka altrnatywna Uzasadnienie: Jako wielki fan Slasha, Bradfield potrafi wyczarować niejedno wspaniałe solo. Został nazwany Clintem Eastwoodem Bradfieldem. Mistrzowskie solo w utworze "Motorcycle Emptiness" od razu wpada w ucho, będąc dobrym przykładem idealnej, nadającej się do nucenia melodii. Ciekawostka: Manic Street Preachers to pierwszy zachodni zespół rockowy, który zagrał na Kubie. Wydarzenie to miało miejsce w 2001 roku. Fidel Castro przyznał, że jego zdaniem koncert rockowy jest głośniejszy niż wojna. 86 Utwór: "Angel Of Death" Album: "Reign In Blood" (1986) Zespół: Slayer Gitarzysta: Jeff Hanneman Gatunek muzyczny: metal Uzasadnienie: Slayer zawsze słynął z ekstremalnie szybkich solówek. Jeden z gitarzystów, Jeff Hanneman, nie szedł na łatwiznę i jak dotąd nigdy nie rozczarował swoich fanów. "Angel Of Death" to kompozycja daleka od poprawności w dziedzinie muzycznych reguł czy skali. To żywy, muzyczny ogień. Muzycy otwarcie przyznali się, że nie przywiązują wagi do teorii muzyki i nie starają się przyporządkować solówki do odpowiedniej skali. Całe szczęście! Ciekawostka: Pierwowzorem bohatera "Angel Of Death" był Josef Mengele, lekarz z nazistowskich Niemiec, który przeprowadzał mrożące krew w żyłach eksperymenty na więźniach obozów koncentracyjnych. 85 Utwór: "Freak Scene" Album: "Bug" (1988) Zespół: Dinosaur Jr. Gitarzysta: J Mascis Gatunek muzyczny: indie rock / muzyka alternatywna Uzasadnienie: Ta solówka to przykład gry ekstremalnej. Jest to partia pełna intensywnych podciągnięć, półtonowych pochodów i dźwięków spoza skali. W warstwie rytmicznej znajdziemy tu fragmenty z wyraźnie zaznaczonymi synkopami. Wszystko to sprawia, że omawiana solówka jest nie do odtworzenia dla przeciętnego instrumentalisty. Ciekawostka: Mascis był perkusistą, zanim zaczął grać na gitarze. Ostatnio powrócił do dawnego instrumentu i zaangażował się w nowy projekt o nazwie Witch. Wkrótce na rynku ukaże się album tej formacji. 84 Utwór: "Brothers In Arms" Album: "Brothers In Arms" (1985) Zespół: Dire Straits Gitarzysta: Mark Knopfler Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: W utworze "Brothers In Arms" zagrywki Knopflera są tak doskonałe, że można go słuchać wiele razy bez uczucia znużenia. Gitarzysta jest leworęczny, jednak gra na gitarze praworęcznej, nie stosując przy tym kostki. Kompozycja zawiera niezwykle melodyjne partie solowe, przepełnione subtelnymi dźwiękami, które tworzą niepowtarzalny klimat. To utwór z rodzaju tych, po wysłuchaniu których odczuwa się dreszcz emocji. Ciekawostka: Mark Knopfler, zanim został gitarzystą w Dire Straits, pracował jako wykładowca w Loughton College w hrabstwie Essex. 83 Utwór: "The Importance Of Being Idle" Album: "Don’t Believe The Truth" (2005) Zespół: Oasis Gitarzysta: Noel Gallagher Gatunek muzyczny: muzyka alternatywna Uzasadnienie: Utwór jest pochwałą lenistwa i w taką właśnie konwencję wpisał się gitarzysta. Gallagher ujawnił niespotykaną lekkość gry w tym skądinąd psychodelicznym utworze. Jest on twórcą niezwykle charakterystycznego brzmienia, które otrzymało swoją nazwę - "ściana dźwięku". W tej solówce zastosował serię hipnotycznych podciągnięć. Kompozycja oddaje klimat letniego popołudnia spędzonego na ławce w parku. Ciekawostka: Zanim został gwiazdą, Gallagher pracował wraz z bratem przy budowie domów, gdzie również stawiał ściany, tyle że nie dźwiękowe... 82 Utwór: "November Rain" Album: "Use Your Illusion I" (1991) Zespół: Guns N’ Roses Gitarzysta: Slash Gatunek muzyczny: metal Uzasadnienie: Komponując tę piosenkę Slash trzymał się prostej zasady - solówka co minutę. Ten dziewięciominutowy utwór został okraszony trzema efektownymi zagrywkami. W połowie utworu (czas 3:56) następuje seria zawodzących dźwięków, natomiast nieco później (czas 5:13) gitarzysta przechodzi już do wyższych pozycji. Pod koniec kompozycji (czas 7:10) solówka zmienia charakter - gitarzysta gra w kółko jeden motyw zagęszczając od czasu do czasu fakturę. Ciekawostka: Kiedy Slash grał w Guns N’ Roses, podczas koncertów nie lubił obsługiwać swoich efektów, powierzał to zadanie technicznym. 81 Utwór: "Goodbye To Love" Album: "The Singles 1969-1981" (2000) Zespół: The Carpenters Gitarzysta: Tony Peluso Gatunek muzyczny: pop Uzasadnienie: Tony Peluso jednym tylko uderzeniem w struny potrafił stworzyć wspaniałe tło do wokalnych popisów Karen Carpenter. Jego solówka z "Goodbye To Love" była bezprecedensowa i stała się pierwowzorem dla rockowych popisów solowych w balladach. Gra Carpentera może wydawać się miejscami niedokładna, jednak w ostatecznym rozrachunku okazuje się, że jest to po prostu wyrazem specyficznego stylu muzyka. Ciekawostka: Nie wszystkim fanom grupy The Carpenters ta solówka przypadła do gustu. Richard Carpenter wyjaśnia: "Sądzę, że solówka Tony’ego to jedno z najlepszych nagrań w historii, choć innego zdania była część naszych fanów. Dostaliśmy wiele e-maili, w których ludzie ostro nas krytykowali. Uważali, że sprzedaliśmy się i będziemy grać hard rocka". 80 Utwór: "Over The Mountain" Album: "Diary Of A Madman" (1981) Zespół: Ozzy Osbourne Gitarzysta: Randy Rhoads Gatunek muzyczny: metal Uzasadnienie: To kompozycja, która od pierwszych dźwięków powala na kolana mocnym wejściem perkusji w wykonaniu Tommy’ego Aldridge’a. Zaraz potem słyszymy dwie gitary grające ten sam motyw w oktawach. Na koniec Rhoads robi użytek ze swojego mostka tremolo. To czysty geniusz: Randy sprawia, że energia kompozycji podczas zwrotki stopniowo wzrasta dzięki zastosowaniu sztucznych flażoletów, aby potem wybuchnąć z pełną siłą w czasie refrenu. Ciekawostka: Podobno podczas pracy w studiu Randy wyganiał pozostałych członków zespołu i pracowników technicznych do pubu, aby móc w spokoju pracować nad solówkami. 79 Utwór: "Master Of Puppets" Album: "Master Of Puppets" (1986) Zespół: Metallica Gitarzysta: James Hetfield / Kirk Hammett Gatunek muzyczny: metal Uzasadnienie: Album "Master Of Puppets" to kamień milowy w historii muzyki metalowej. Wyznaczył nowe kierunki w muzyce w ogóle i, co więcej, dostarczył zajęcie nauczycielom muzyki na kolejnych dwadzieścia lat. Utwór tytułowy zawiera mistrzowskie solówki i doskonale zaaranżowane riffy. Ciekawostka: Hetfield zagrał pierwsze, wolniejsze solo w utworze, natomiast Hammett zagrał drugie, zdecydowanie szybsze. 78 Utwór: "Man In A Box" Album: "Facelift" (1989) Zespół: Alice In Chains Gitarzysta: Jerry Cantrell Gatunek muzyczny: metal Uzasadnienie: Alice In Chains to najbardziej metalowy zespół wywodzący się z Seattle. Ich muzyka miała zdecydowanie więcej elementów metalowych niż grungowych. Mowa tu przede wszystkim o debiutanckim albumie grupy, "Facelift". Cantrell gra prosty, oparty na oktawach riff, do głosu którego dochodzi szalony wah oraz oryginalnie tłumione dźwięki. Prostymi środkami udało mu się osiągnąć powalający efekt. Ciekawostka: Cantrell o mały włos uniknął śmierci, kiedy z powodu opadów śniegu został uwięziony w swoim domu i odcięty od świata. 77 Utwór: "Pride And Joy" Album: "Texas Flood" (1983) Zespół: Stevie Ray Vaughan and Double Trouble Gitarzysta: Stevie Ray Vaughan Gatunek muzyczny: blues Uzasadnienie: Legenda bluesa, John Lee Hooker, określił album "Texas Flood" mianem najlepszego albumu bluesowego wszech czasów. Ta płyta jest dowodem na to, że muzyka bluesowa nie musi być nudna i może być pełna szaleństwa. Do tego Stevie swoją mistrzowską grą przywrócił do życia gatunek zwany Texas blues. Ciekawostka: Stevie Ray Vaughan jest autorem bluesowych zagrywek w pamiętnym przeboju Davida Bowiego, "Let’s Dance". 76 Utwór: "Symphony Of Destruction" Album: "Countdown To Extinction" (1992) Zespół: Megadeth Gitarzysta: Marty Friedman Gatunek muzyczny: metal Uzasadnienie: Riffy w tej kompozycji są dziełem Dave Mustaine, natomiast solówki wyszły spod ręki Marty Friedmana. Niełatwo jest zaszufladkować tego gitarzystę, który czerpie inspirację z wielu źródeł, w tym z muzyki orientalnej. Dla wielu solówka z "Symphony Of Destruction" stała się w pewnym sensie znakiem rozpoznawczym Friedmana. Ciekawostka: Marty Friedman jest wielkim fanem japońskiej muzyki pop. Ma na swoim koncie współpracę z japońską megagwiazdą, Nanase Aikawą. 75 Utwór: "Hey Joe" Album: "Are You Experienced?" (1967) Zespół: The Jimi Hendrix Experience Gitarzysta: Jimi Hendrix Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: To jedna z wielu wersji tego utworu, będącego już klasyką rocka. Ta wybitnie ekspresyjna solówka stała się symbolem stylu Hendrixa. Jimi rozpropagował użycie wysoce niepożądanego w jego czasach zjawiska - sprzężenia zwrotnego, jak również mocno przesterowanej gitary. Do dziś nie sposób przejść koło tej kompozycji obojętnie. Ciekawostka: Kariera Hendrixa mogła potoczyć się zupełnie inaczej - zanim wszedł w posiadanie swojej pierwszej gitary, dostał w prezencie... ukulele. 74 Utwór: "Money" Album: "Dark Side Of The Moon" (1973) Zespół: Pink Floyd Gitarzysta: David Gilmour Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: W tej najmniej psychodelicznej kompozycji z albumu "Dark Side Of The Moon" Gilmour prezentuje surowe, monumentalne solo, zbudowane na bazie prostych zagrywek o bluesowym charakterze, doskonale wkomponowanym w funkujące tło. Co ciekawe, solówka została zagrana w metrum 4/4, podczas gdy pozostała część utworu została nagrana w podziale 7/8, choć trafiają się tu takty 3/4. Ciekawostka: "Money" to jedyna, jak dotąd, kompozycja oparta o metrum 7/8, która wspięła się na szczyty list przebojów. 73 Utwór: "Layla" Album: "Layla And Other Assorted Love Songs" (1971) Zespół: Derek And The Dominos Gitarzysta: Eric Clapton / Duane Allman Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Bohaterką tego utworu jest żona George’a Harrisona, która odeszła do Erica Claptona. Reżyser Martin Scorsese postanowił wykorzystać końcową część utworu w swoim słynnym dziele "Chłopcy z ferajny". Duane Allman skomponował słynny riff i grał na gitarze prowadzącej wraz z Claptonem. Ciekawostka: Podczas nagrywania płyty "Layla And Other Assorted Love Songs" Eric Clapton uzależnił się od heroiny. 72 Utwór: "Highway Star" Album: "Machinehead" (1972) Zespół: Deep Purple Gitarzysta: Ritchie Blackmore Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: To jest solówka, w której Ritchie Blackmore postanowił zakasać rękawy i kostkował konsekwentnie na jednej strunie. Partia gitary pokrywała się przy tym z linią klawiszy, na których grał Jon Lord. Forma i technika gry Blackmore’a do dziś potrafi wprawić w zdumienie. Ciekawostka: Choć Ritchie Blackmore lubił improwizować w studiu, to melodyjne wejście do solówki zostało skrupulatnie skomponowane nuta po nucie. 71 Utwór: "Smells Like Teen Spirit" Album: "Nevermind" (1991) Zespół: Nirvana Gitarzysta: Kurt Cobain Gatunek muzyczny: grunge Uzasadnienie: Zespół Nirvana wstrząsnął światem muzycznym lat 90., kreując zupełnie nowy gatunek muzyczny o nazwie grunge. Krótkie solo Cobaina w tym utworze zostało zagrane wybitnie powściągliwie. A jednak, mimo to, wielu uważa je za czysty geniusz. Wydaje się, że solówka się rozwinie, gitarzysta jednak powtarza konsekwentnie partie wokalu i z uporem robi swoje. To właśnie decyduje o jej niepowtarzalności. Ciekawostka: "Smells Like Teen Spirit" został wyprodukowany przez perkusistę zespołu Garbage, Butcha Viga. 70 Utwór: "Need Your Love So Bad" Album: "The Very Best Of Fleetwood Mac" (2002) Zespół: Fleetwood Mac Gitarzysta: Peter Green Gatunek muzyczny: blues Uzasadnienie: Subtelna solówka z utworu "Need Your Love So Bad" nie wydaje się być trudna do zagrania. To wczesny utwór z repertuaru zespołu, w którym partia gitarowa została wykonana solidnie, choć bez zbytnich popisów. Green gra w stylu Kinga: solówka ma charakter durowy, choć znajdziemy w niej również molowe pentatoniki na tle klasycznych sekwencji akordów. Gitarzysta korzystał z Gibsona Les Paula z 1959 roku, w którym przetworniki zostały przypadkowo połączone w przeciwfazie, co dało charakterystyczne, nieco nosowe brzmienie. Ciekawostka: Peter Green był fanem młodego Gary Moora. Skid Row, wczesny zespół Moore’a, grał supporty dla Fleetwood Mac. Później Moore odkupił od Greena gitarę, na której ten zagrał w "Need Your Love So Bad". 69 Utwór: "You Really Got Me" Album: "The Kinks" (1964) Zespół: The Kinks Gitarzysta: Dave Davies Gatunek muzyczny: pop Uzasadnienie: Plotka głosi, że solówki w tym i innych utworach z tego okresu istnienia zespołu grane były przez Jimmiego Page’a. To jednak tylko plotka. Żywiołowe solo z "You Really Got Me" jest typowe dla stylu gry Dave’a Daviesa, który wzorował się na takich mistrzach bluesa, jak Chuck Berry. Ciekawostka: Pierwszym wzmacniaczem Daviesa był ośmiowatowy Elpico. Następnie w jego kolekcji znalazł się Vox AC30. Aby uzyskać przesterowany dźwięk, Davies podziurawił głośniki drutem do robótek ręcznych. 68 Utwór: "And Your Bird Can Sing" Album: "Revolver" (1966) Zespół: The Beatles Gitarzysta: George Harrison i Paul McCartney Gatunek muzyczny: pop Uzasadnienie: Było to jedno z pierwszych pojedynków gitar, jakie znamy z historii rocka. Zostało zagrane na przesterowanych gitarach (prawdopodobnie na Epiphone Casino i czerwonym Gibsonie SG). Nadało to utworowi niezwykle nowoczesne, jak na tamte czasy, brzmienie. Ciekawostka: John Lennon twierdził, że poza kompozycją "Dig A Pony", "And Your Bird Can Sing" to najgorszy utwór, jaki kiedykolwiek napisał. 67 Utwór: "I Believe In A Thing Called Love" Album: "Permission To Land"(2003) Zespół: The Darkness Gitarzysta: Justin i Dan Hawkins Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Grupie The Darkness udało się wskrzesić w Wielkiej Brytanii glam rocka. Muzyków należy cenić jednak przede wszystkim za coś innego - naprawdę potrafią grać. W teledysku do utworu "I Believe In A Thing Called Love" pokonują ogromną ośmiornicę przy pomocy błyskawic wydobywających się z gitar. To trzeba koniecznie zobaczyć! Ciekawostka: W październiku 2005, zanim ukazał się album "One Way Ticket To Hell... And Back", Justin Hawkins znalazł ofertę sprzedaży płyty na stronie eBay. Postanowił przelicytować album (zapłacił za niego 350 funtów) i w ten sposób zdemaskować pirata płytowego. Na razie nie znany jest rezultat jego muzycznego śledztwa. 66 Utwór: "Marquee Moon" Album: "Marquee Moon" (1977) Zespół: Television Gitarzysta: Richard Lloyd / Tom Verlaine Gatunek muzyczny: muzyka alternatywna Uzasadnienie: W utworze tym znajdziemy solówkę Lloyda o charakterze rockowobluesowym, stworzoną w skali D-miksolidyjskiej oraz D-durowej z kwintą zmniejszoną. Dla kontrastu, Tom Verlaine gra wolniejsze partie w pentatonice, choć słychać, że trudno mu się oprzeć pokusie wzbogacenia jej elementami zbudowanymi w oparciu o skalę miksolidyjską. Ciekawostka: Wydawałoby się, że obaj gitarzyści powinni mieć solówki równej długości. Nie było tak w przypadku tego utworu - partia solowa Lloyda jest znacznie dłuższa. 65 Utwór: "Goin’ Crazy" Album: "Eat ‚Em And Smile" (1986) Zespół: Dave Lee Roth Gitarzysta: Steve Vai Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Ze współpracy dwóch niezwykle żywiołowych muzyków, Lee Rotha oraz Vaia, musiało powstać coś wyjątkowego. Tak też się stało. Solówka Vaia jest bardzo ekspresyjna i zakręcona, pełna szalonych glissand po całym gryfie oraz niespodziewanych efektów dźwiękowych. Ciekawostka: Plotka głosi, że to Roth był pomysłodawcą nadania grupie Van Halen takiej właśnie nazwy. 64 Utwór: "Whole Lotta Love" Album: "Led Zeppelin II" (1969) Zespół: Led Zeppelin Gitarzysta: Jimmy Page Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Ten epicki utwór zawiera charakterystyczne dla Page’a, zawodzące solo. Dźwięki wyczarowane przez instrumentalistę przypominają jęki nie tyle bólu, ile rozkoszy. Ten rockowy kolos (utwór trwa około 15 minut) nie doczekał się nigdy dwóch identycznych wykonań. Ciekawostka: Choć Page jest fanem Weirda Ala Yankovica, wciąż nie wyraził zgody na nagranie przez niego coverów Led Zeppelin. 63 Utwór: "Cause We’ve Ended As Lovers" Album: "Blow By Blow" (1975) Gitarzysta: Jeff Beck Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: To utwór instrumentalny w tonacji molowej autorstwa Steviego Wondera. Beck gra na Stratocasterze i w intro stosuje efekt przypominający brzmienie skrzypiec, co utwierdza nas w przekonaniu, że artysta ten zawsze miał nowatorskie podejście do gry. W tej solówce stosuje liczne podciągnięcia, wielokrotnie przełącza przetworniki i umiejętnie stosuje pogłos. Jest czego posłuchać. Ciekawostka: Stevie Wonder obiecał Beckowi swój przebój "Superstition", ale wytwórnia Motown Records doszła do wniosku, że utwór jest za dobry, by go oddać. Ostatecznie przebój trafił na płytę Wondera "Talking Book". 62 Utwór: "Like A Hurricane" Album: "Decade" (1978) Gitarzysta: Neil Young Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: To kompozycja pełna pasji, która zdecydowanie wyróżnia się spośród innych utworów w dorobku artysty. Ten nieco chaotyczny utwór zawiera solówkę, która zaprezentowała Younga w szczytowej formie - jest ognista i pełna energii. Ten utwór stawia Younga na równi z innymi wielkimi gitarzystami lat 70. Ciekawostka: Wśród zainteresowań Neila Younga znajduje się kolekcjonowanie kolejek elektrycznych. 61 Utwór: "Light My Fire" Album: "The Doors" (1967) Zespół: The Doors Gitarzysta: Robbie Krieger Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Solówka Kriegera jest efektem improwizacji. Podciągnięcia, gra techniką slide i legato z szybkością błyskawicy to wybuchowa mieszanka, która stanowi o wyjątkowości tego klasycznego już dziś utworu. Ciekawostka: Krieger to jeden z niewielu gitarzystów, którzy zamiast kostką wolą grać przy użyciu palców. 60 Utwór: "Cowboys From Hell" Album: "Cowboys From Hell" (1990) Zespół: Pantera Gitarzysta: Dimebag Darrell Gatunek muzyczny: metal Uzasadnienie: Kariera tego zespołu dzieli się na dwa okresy - przed i po nagraniu "Cowboys From Hell". To właśnie ten utwór pomógł zespołowi zdobyć popularność i rozsławił wyjątkowy styl gry nieżyjącego już gitarzysty, Dimebaga Darrella. Szybkie przebiegi przez kilka strun do dziś plączą palce miłośnikom stylu Darrella, którzy chcą grać tak jak ich idol. Ciekawostka: Podobno podczas wspólnych koncertów z zespołem Helmet muzycy z Pantery zrozumieli, że chcą postawić na agresywność. Tak powstał album "Vulgar Display Of Power". 59 Utwór: "That’s All Right" Album: "Sunrise" (1999) Artysta: Elvis Presley Gitarzysta: Scotty Moore Gatunek muzyczny: pop Uzasadnienie: Ci muzycy tworzyli historię. Scotty Moore był gitarzystą country, który znalazł się w odpowiednim miejscu w odpowiednim czasie. Do akustycznego rytmu Elvisa dołączył swoje zagrywki w stylu country. Moore nagrał pierwsze rockowe solo w Sun Studios w Memphis. Potem Elvis rzucił pracę jako kierowca ciężarówek i... tak to się zaczęło. Ciekawostka: Sun Studios w Memphis, kolebka rock and rolla, to wciąż czynne studio nagrań. Najlepiej nagrywać wieczorem, kiedy wyjdą ostatni turyści. 58 Utwór: "One" Album: "...And Justice For All" (1988) Zespół: Metallica Gitarzysta: Kirk Hammett Gatunek muzyczny: metal Uzasadnienie: W tej kompozycji Hammett w pełni prezentuje swój talent i wszechstronność. Zadziwia niesamowitą szybkością tappingu granego krawędzią kostki, a także dynamicznymi podciągnięciami. Początkowe minuty kompozycji wypełnione są zagrywkami solowymi granymi na czystym brzmieniu. Ciekawostka: Kiedy James Hatfield po raz pierwszy słuchał gry Larsa Ulricha, był przekonany, że to najgorszy perkusista na świecie. 57 Utwór: "We Are The Pigs" Album: "Dog Man Star" (1994) Zespół: Suede Gitarzysta: Bernard Butler Gatunek muzyczny: muzyka alternatywna Uzasadnienie: Ten utwór ma oddawać ohydę i zepsucie miejskiego krajobrazu. Butler gra solówki niemal przez cały czas trwania kompozycji, przy czym najbardziej interesujący fragment znajduje się w połowie utworu (czas 2:10), kiedy frontman Brett Anderson ustępuje mu miejsca przy mikrofonie. Statyw mikrofonu zostaje wykorzystany przez Butlera do wykonania słynnego popisu slide. To trzeba koniecznie usłyszeć. Ciekawostka: Butler został znaleziony przez ogłoszenie w prasie. 56 Utwór: "Black Hole Sun" Album: "Superunknown" (1994) Zespół: Soundgarden Gitarzysta: Kim Thayil Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: To utwór, który zapewnił grupie komercyjny sukces. Przy nagraniu tej kompozycji muzyków zainspirowała beatlesowska podróż w psychodelię. Kim Thayil, pół-Hindus, zastąpił swoje ciężkie riffy bardziej orientalnym stylem gry. To oryginalna i wpadająca w ucho solówka. Ciekawostka: Thayil grał w dwóch utworach metalowej formacji Probat, nowym projekcie Dave’a Grohla. 55 Utwór: "Maggot Brain" Album: "Maggot Brain" (1971) Zespół: Funkadelic Gitarzysta: Eddie Hazel Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: "Maggot Brain" to dziesięciominutowy, improwizowany utwór epicki. Podobno producent, George Clinton, poprosił muzyka, żeby skomponował najsmutniejszy kawałek, jaki tylko może stworzyć. Zadziałało - to jeden z najlepszych utworów Hazela. Ciekawostka: Przed śmiercią, w 1992, Eddie Hazel planował założyć zespół z Buddy Milesem i Billy Coxem z formacji Band Of Gypsies. 54 Utwór: "Sweet Little Angel" Album: "Original Greatest Hits" (2005) Gitarzysta: King Gatunek muzyczny: blues Uzasadnienie: King został okrzyknięty królem bluesa, lecz jest to również niekwestionowany król gitary. Solówka w kompozycji "Sweet Little Angel" jest dosyć oszczędna, lecz naładowana emocjami. Wspaniałe tło do przejmującego wokalu artysty. Ciekawostka: King prawie nigdy nie gra i nie śpiewa jednocześnie. 53 Utwór: "Three Days" Album: "Ritual De Lo Habitual" (1990) Zespół: Jane’s Addiction Gitarzysta: Dave Navarro Gatunek muzyczny: muzyka alternatywna Uzasadnienie: Muzyka Jane’s Addiction to mieszanka wielu gatunków: punku, metalu, gothic rocka i psychodelii. "Three Days" to jedenastominutowy kawałek, w którym pierwsza solówka następuje przed piątą minutą kompozycji. Jednak to końcowa solówka sprawiła, że utwór "Three Days" znalazł się w naszym zestawieniu na miejscu 53. Ciekawostka: Matka Navarro została zamordowana w marcu 1983 przez zazdrosnego ex-narzeczonego. Morderca został złapany po latach, kiedy Navarro wystąpił w programie telewizyjnym "America’s Most Wanted". 52 Utwór: "Fall To Pieces" Album: "Contraband" (2004) Zespół: Velvet Revolver Gitarzysta: Slash Gatunek muzyczny: metal Uzasadnienie: To wspaniałe solo w balladzie "Fall To Pieces" jest kolejnym rarytasem dla wielbicieli takich utworów jak "November Rain". Slash zdaje się być lepszym gitarzystą teraz, niż za czasów Guns N’ Roses. To bardzo bogate i rozbudowane solo pełne perfekcyjnych podciągnięć. Ciekawostka: Riff występujący w refrenie "Fall To Pieces" został stworzony w oparciu o fragment z piosenki "Sweet Child O’ Mine". 51 Utwór: "All Along The Watchtower" Album: "Electric Ladyland" (1968) Gitarzysta: Jimi Hendrix Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Bob Dylan skomponował ten udany utwór, ale to Jimi Hendrix nadał mu niesamowitą rockową ekspresję. Ciarki przechodzą po plecach, kiedy słucha się nagrania Hendrixa. Artysta wykorzystywał tu sprzężenia zwrotne, przesterowane wzmacniacze, a do tego grał na nie do końca nastrojonych gitarach... Nikomu to jednak nie przeszkadzało. Ciekawostka: Dylanowi tak spodobała się interpretacja Hendrixa, że teraz na koncertach gra ten utwór w jego wersji. 50 Utwór: "Surfing With The Alien" Album: "Surfing With The Alien" (1987) Gitarzysta: Joe Satriani Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: To utwór zagrany w szybkim tempie, w którym Satriani wykazuje się wspaniałą techniką gry. Styl Satrianiego cechuje obfite, choć z wyczuciem, użycie technik legato, tappingu oraz flażoletów sztucznych. Instrumentalista stosuje tu takie efekty jak phaser czy delay. Ciekawostka: Satriani sięgnął po gitarę dopiero w wieku czternastu lat, gdyż wcześniej marzył o karierze perkusisty. Całe szczęście, że wybrał jednak gitarę. 49 Utwór: "Phantom Of The Opera" Album: "Iron Maiden" (1980) Zespół: Iron Maiden Gitarzysta: Dave Murray i Dennis Stratton Gatunek muzyczny: metal Uzasadnienie: To jedna z najbardziej złożonych kompozycji zespołu, gdzie w kilka sekund od ostrego brzmienia przesterowanych gitar muzycy przechodzą do delikatnych i miękkich dźwięków. Wystarczy posłuchać intro, gdzie Murray i Stratton grają w harmoniach. Zwraca uwagę perfekcyjne opanowanie techniki legato przez Murraya. Ciekawostka: Murray jest pół-Szkotem, pół- -Irlandczykiem. Jest wielkim fanem zarówno piłki nożnej, jak i krykieta. 48 Utwór: "I Am The Resurrection" Album: "The Stone Roses" (1989) Zespół: The Stone Roses Gitarzysta: John Squire Gatunek muzyczny: muzyka alternatywna Uzasadnienie: Ten ośmiominutowy utwór objawił nowy gitarowy talent. Styl Johna Squire’a stanowił odmianę w czasie, kiedy mało kto pozwalał sobie na ozdobniki muzyczne. "To nie było wtedy modne, ja jednak nie dbałem o modę. Chciałem rozwijać się jako gitarzysta" - powiedział Squire. Ciekawostka: To Squier wpadł na pomysł, żeby zdemolować biuro w studiu FM-Revolver. Członkowie zespołu zostali aresztowani i każdy z nich został ukarany grzywną w wysokości funtów. 47 Utwór: "Folsom Prison Blues" Album: "Johnny Cash With His Hot And Blue Guitar" (1957) Artysta: Johnny Cash Gitarzysta: Luther Perkins Gatunek muzyczny: country Uzasadnienie: Wczesne nagrania Johnny Casha to wybuchowa mieszanka country i rock and rolla. "Folsom Prison Blues" to jej wspaniały przykład, zawierający solidny rytm i pamiętne solo, które dobrze ilustruje zasadę "mniej znaczy więcej". Luther Perkins nie był doskonałym gitarzystą pod względem technicznym, za to nadrabiał żywiołową grą. Ciekawostka: Johnny Cash osiągnął specyficznie stłumione dźwięki umieszczając jednodolarówkę pomiędzy strunami. 46 Utwór: "Time" Album: "Dark Side Of The Moon" (1973) Zespół: Pink Floyd Gitarzysta: David Gilmour Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Solo z tego utworu w pełni pokazuje geniusz Gilmoura jako gitarzysty prowadzącego. Partia solowa składa się z szeregu podciągnięć, a całość zdaje się kreować dźwięki podobne do skrzypiec. Ta solówka została doskonale wkomponowana w akompaniament, a przy tym jest bardzo oszczędna. Gilmour znany jest z tego, że nie nadużywa dźwięków. Wielu fanów ceni go za to, że nad wirtuozerię wynosi tworzenie klimatu i melodii. Ciekawostka: Gilmour to multiinstrumentalista - potrafi również grać na basie, klawiszach i perkusji. W ostatnich latach nauczył się nawet grać na saksofonie. 45 Utwór: "Jump" Album: "1984" (1984) Zespół: Van Halen Gitarzysta: Eddie Van Halen Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Solówka do tego kawałka była często krytykowana za to, że nie pasowała do reszty utworu. Mimo że trudno się z tym nie zgodzić, pozostaje ona jednak rarytasem dla miłośników talentu Van Halena. Wystarczy posłuchać tych klasycznych już dziś tappingów, by zakochać się w tym solo. Ciekawostka: Członkowie zespołu zgodzili się przyjąć nazwę Van Halen. Całe szczęście. Pierwotna nazwa brzmiała Rat Salade. 44 Utwór: "The Final Countdown" Album: "The Final Countdown" (1986) Zespół: Europe Gitarzysta: John Norum Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Solówka Noruma zawiera ogniste arpeggio i ostre, metalowe kostkowanie. To jeden z największych hitów lat 80. Konstrukcja solo jest prosta, jednak wykonanie i osadzenie w sekcji rytmicznej robi olbrzymie wrażenie. Aż dziw bierze, że tak długo gitarzysta ten pozostawał w cieniu innych gigantów rocka. Ciekawostka: W roku 2003 John Norum powrócił do zespołu Europe. Rok później grupa nagrała album "Start From The Dark". 43 Utwór: "Killer Queen" Album: "Sheer Heart Attack" (1974) Zespół: Queen Gitarzysta: Brian May Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: To niezwykle interesujące solo składa się z trzech części. Można w nim usłyszeć cztery ścieżki gitar tworzące razem złożoną całość. Jak twierdzi sam May: "ten utwór był punktem zwrotnym w naszej karierze. Ciągle uwielbiam słuchać tej kompozycji, gdyż jest tam dużo niuansów aranżacyjnych, chociaż, z drugiej strony, nie jest to utwór przeładowany. Ciekawostka: Gitara Briana Maya to słynna konstrukcja, stworzona przez samego muzyka i jego ojca z różnych części znalezionych w domu. 42 Utwór: "Supersonic" Album: "Definitely Maybe" (1994) Zespół: Oasis Gitarzysta: Noel Gallagher Gatunek muzyczny: muzyka alternatywna Uzasadnienie: To utwór niecierpliwie wyczekiwany na koncertach przez fanów grupy. Zawiera najbardziej rockowe solo w dorobku artysty. Jako fan prostej pentatoniki, Gallagher stosuje ją tu w perfekcyjny sposób, okraszając solo solidnymi podciągnięciami. Udowadnia, że można napisać genialną solówkę nie będąc wirtuozem gitary. Ciekawostka: Oasis wzięło swoją nazwę od centrum sportowego w Swindon. Wcześniej zespół nosił nazwę "Rain". 41 Utwór: "You Shook Me All Night Long" Album: "Back In Black" (1980) Zespół: AC/DC Gitarzysta: Angus Young Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: "You Shook Me All Night Long" to wielki przebój, pochodzący z pamiętnego krążka "Back In Black". W partii solowej Angus Young przekonuje słuchaczy, że solidne i konkretne zagrywki bluesowe mają swoje miejsce w rocku i nic nie powinno zmienić tego stanu rzeczy. Ciekawostka: Singiel "You Shook Me All Night Long" jednocześnie wszedł na pierwsze miejsce listy Top 40 w Europie i Ameryce. Album do tej pory sprzedał się w ilości 19 milionów egzemplarzy. 40 Utwór: "While My Guitar Gently Weeps" Album: "The Beatles" (1969) Zespół: The Beatles Gitarzysta: Eric Clapton Gatunek muzyczny: pop Uzasadnienie: To wspaniałe solo jest dowodem na to, że Eric Clapton potrafi zagrać jako muzyk sesyjny w cudzym utworze. Jest to o tyle interesujące, że muzyk ten nie jest do tej roli przyzwyczajony. W solówce tej znajdują się charakterystyczne, mocne i jednocześnie powolne podciągnięcia, stanowiące doskonałe uzupełnienie do warstwy tekstowej. Ciekawostka: Do nagrania tego utworu Clapton użył Les Paula Goldtop, przemalowanego na czerwoną wiśnię. Instrument ten trafił później do Harrisona, lecz w końcu został skradziony. 39 Utwór: "Nothing Else Matters" Album: "Metallica" (1991) Zespół: Metallica Gitarzysta: James Hetfield Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Kiedy Kirk Hammett wyskoczył ze studia, żeby kupić butelkę szamponu na porost włosów, Hetfield skomponował tę niezapomnianą solówkę. Czuć w niej elegancję, u źródeł której leży prostota formy i brak zaskakujących elementów. To majstersztyk kompozycyjny, idealnie pasujący do całego utworu. Wprowadza do kompozycji niezbędne napięcie, stając się jej momentem kulminacyjnym. Ciekawostka: Fani twierdzą, że utwór został napisany po śmierci dziadka Hetfielda. Pierwsze cztery linijki teksu: "So close, no matter how far" to ponoć ostatnie słowa wypowiedziane przez niego przed śmiercią. 38 Utwór: "Love In An Elevator" Album: "Pump" (1989) Zespół: Aerosmith Gitarzysta: Joe Perry i Brad Whitford Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Album "Pump" to doskonała mieszanka chwytliwych riffów i ostrych solówek. Wiele z kompozycji stało się przebojami i święciło swoje triumfy w telewizji MTV. Najbardziej popularna z nich, "Love In An Elevator", zawiera mocno rockowe solówki, którym towarzyszy wokal Tylera z charakterystyczną chrypką. Ciekawostka: Album "Pump" pierwotnie miał nosić tytuł "Bobbing For Piranhas". 37 Utwór: "Whiskey In The Jar" Album: "Vagabonds Of The Western World" (1973) Zespół: Thin Lizzy Gitarzysta: Eric Bell Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Legendarny zespół rockowy Thin Lizzy znany jest z gitar grających w harmoniach. W początkach swojego istnienia grupa miała jedynie trzech członków, przy czym na gitarze grał Eric Bell. "Whiskey In The Jar" to pierwszy, większy przebój tej formacji. Nie wszyscy wiedzą, że jest to hard rockowa wersja folkowej irlandzkiej piosenki (później jej cover nagrała także Metallica). Zawiera solidny, niezapomniany riff i perfekcyjnie zagrane ostre solo. Ciekawostka: Zanim podpisali swój pierwszy kontrakt, Bell i Phil Lynott występowali jako duet w pubach grając muzykę folkową. Podobno zarabiali sześć funtów za koncert. 36 Utwór: "Stray Cat Strut" Album: "Rumble In Brixton" (2004) Zespół: Stray Cats Gitarzysta: Brian Setzer Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Brian Setzer zaadoptował techniki takich gitarzystów jak Scooty Moore i Cliff Gallup, nadając im jednak inny ton, a to za sprawą domieszki punk rocka. Brian miał trochę ponad dwadzieścia lat, kiedy nagrał "Stray Cat Strut", ale już wtedy miał zadatki na najbardziej rockowego gitarzystę swojej ery. Ciekawostka: Brian kupił słynną gitarę Stray Cat Gretsch 6120 pod koniec lat 70. za jedyne 100 dolarów. 35 Utwór: "I Could Have Lied" Album: "Blood. Sugar. Sex. Magik." (1991) Zespół: Red Hot Chili Peppers Gitarzysta: John Frusciante Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Ta solówka jest prosta i minimalistyczna, ale została zagrana bardzo czysto i z wyczuciem, co od razu zwraca uwagę słuchacza. Frusciante udowodnił, że nie trzeba grać szybko, żeby solówka miała wspaniały charakter i niepowtarzalny klimat. Ciekawostka: Wśród kostek efektowych gitarzysty Red Hot Chili Peppers, które zabrał ze sobą w trasę "Californication", znalazło się jedynie pięć urządzeń. 34 Utwór: "People Are Strange" Album: "Strange Days" (1967) Zespół: The Doors Gitarzysta: Robbie Krieger Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Wbrew pozorom to solo nie jest wcale takie łatwe do zagrania. Artysta gra tutaj dokładnie to, co powinien, udowadniając tym samym swój wielki kunszt kompozytorski. Zresztą nie ma w tym nic dziwnego, gdyż Krieger jest autorem takich kompozycji, jak: "Light My Fire", "Love Me Two Times" czy "Touch Me". Ciekawostka: Robbie Krieger jest również doskonałym gitarzystą flamenco. Aby się o tym przekonać, wystarczy posłuchać utworu The Doors "Spanish Caravan". 33 Utwór: "Another Girl, Another Planet" Album: "The Immortal Story" (1992) Zespół: The Only Ones Gitarzysta: John Perry Gatunek muzyczny: punk Uzasadnienie: Zazwyczaj gitarzyści punkowi stronią od solówek, ten utwór jest jednak zaprzeczeniem tej teorii - zawiera aż dwie partie solowe. Kompozycja opowiada o miłości (nie wiemy czy do dziewczyny, czy... narkotyków). Perry gra tutaj interesujące i zwarte melodie, nie powalające może techniką, jednak intrygujące za sprawą swojej oryginalności. Ciekawostka: Wokalista Pete Perrett miał duże problemy z heroiną, które przyczyniły się do rozpadu grupy. 32 Utwór: "War Pigs" Album: "Paranoid" (1971) Zespół: Black Sabbath Gitarzysta: Tony Iommi Gatunek muzyczny: metal Uzasadnienie: Ta zawodząca solówka została zagrana przez gitarzystę, który nie przypuszczał, że dane mu będzie grać partie solowe (stracił czubki palców w wypadku w fabryce). Ten muzyk to oczywiście Tony Iommi. W tej kompozycji gra jednak z niedoścignioną precyzją, a jego technika jest inspiracją dla kolejnych pokoleń gitarzystów metalowych. Ciekawostka: Pierwotnie utwór był zatytułowany "Walpurgis" i miał opowiadać o czcicielach szatana. 31 Utwór: "For The Love Of God" Album: "Passion And Warfare" (1990) Gitarzysta: Steve Vai Gatunek muzyczny: metal Uzasadnienie: To zdecydowanie najbardziej melodyjny utwór na flagowym wydawnictwie tego wirtuoza gitary - płycie "Passion And Warfare". To istna kopalnia nowoczesnych technik gitarowych, jak i sztuczek. Znajdziemy tu między innymi: płynne legato, ekstremalnie szybkie tremolo, flażolety, czy też perfekcyjne użycie potencjometru głośności. Ciekawostka: W wolnym czasie Steve Vai zajmuje się... pszczelarstwem! 30 Utwór: "Sweet Child O’ Mine" Album: "Appetite For Destruction" (1987) Zespół: Guns N’ Roses Gitarzysta: Slash Gatunek muzyczny: metal Uzasadnienie: Solówka w tej kompozycji zasługuje na uwagę głównie z powodu jej melodyjności. Słychać, że w tym przypadku dla gitarzysty liczy się kreowanie emocji, a nie bezmyślna szybkość gry. Mimo to prezentowana partia solowa jest doskonałym ćwiczeniem kostkowania. Ciekawostka: "Sweet Child O’ Mine" to pierwszy singiel grupy, który wspiął się na pierwsze miejsce listy Billboard Hot 100. 29 Utwór: "Sultans Of Swing" Album: "Dire Straits" (1978) Zespół: Dire Straits Gitarzysta: Mark Knopfler Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: To rock wzbogacony elementami country. Heros gitary, Mark Knopfler, stosuje tu charakterystyczną dla siebie technikę gry palcowej, bluesowe akordy i subtelne arpeggia. Wszystko to wykonane jest z wielką finezją i wyczuciem. Pentatoniki A-mol i D-mol dodają tej solówce niepowtarzalnego charakteru. Ciekawostka: Kiedy zespół grał swoje pierwsze koncerty w pubach, Knopfler prosił barmana o ściszanie wzmacniacza, aby goście mogli spokojnie rozmawiać w trakcie Utwór: "Smoke On The Water" Album: "Machine Head" (1972) Zespół: Deep Purple Gitarzysta: Ritchie Blackmore Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: To pamiętne solo zawiera liczne podciągnięcia, wśród których znajdziemy interesujące użycie podciągnięć typu pre-bend, których poprawne wykonanie stawia przed instrumentalistą spore wymagania techniczne. Solówka zawiera wyraźny moment kulminacyjny, po którym następuje charakterystyczne, powolne obniżenie podciągniętej wcześniej struny. Ciekawostka: Aby zagrać riff rozpoczynający utwór, należy jednocześnie grać go kostką i palcem środkowym bądź serdecznym w taki sposób, aby dwudźwięki były grane równocześnie. 27 Utwór: "Let’s Go Crazy" Album: "Purple Rain OST" (1984) Zespół: Prince And The Revolution Gitarzysta: Prince Gatunek muzyczny: pop Uzasadnienie: Gitarowy talent Princa nigdy nie podlegał kwestii. To muzyczny geniusz, który z powodzeniem miesza wszelkie możliwe style (stworzył również własny, zwany "Minneapolis style"). Jako utalentowany multiinstrumentalista nagrywa większość partii instrumentalnych na swoich płytach. Do tego muzyk nie przejmuje się trendami, przynajmniej w solówkach. W przypadku partii solowej w utworze "Let’s Go Crazy" (czas 3:53) Prince mistrzowsko stosuje efekt wah. Ciekawostka: Prince jest Świadkiem Jehowy. Został nawrócony na tę religię pięć lat temu przez Larry’ego Grahama. 26 Utwór: "Alive" Album: "Ten" (1991) Zespół: Pearl Jam Gitarzysta: Mike McCready Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: To dwuminutowe solo jest grane na zmianę w wyższych i niższych rejestrach, co nadaje mu niezwykłej dynamiki. Właśnie dlatego solówka ta nie ma prawa się znudzić. Stratocaster McCready’ego zawodzi i jęczy, co jest skutkiem umiejętnego użycia efektu wah. Ciekawostka: W 1995 roku McCready zaangażował się w projekt o nazwie Mad Season, czego efektem jest album "Above". 25 Utwór: "Texas Flood" Album: "Texas Flood" (1983) Gitarzysta: Stevie Ray Vaughan Gatunek muzyczny: blues Uzasadnienie: W całym dorobku artysty wyraźnie słychać wpływ takich gitarzystów, jak: Jimi Hendrix, Albert King czy Eric Clapton. Pomimo tego gitarzysta nigdy nie zrezygnował ze stylu gry rodem z Teksasu. Kompozycja "Texas Flood" jest tego świetnym przykładem. To również doskonały przykład geniuszu Vaughana. Ciekawostka: Gitara na okładce do płyty "Texas Flood" to wcale nie Fender Stratocaster, lecz podróbka wykonana przez japońską firmę Tokai. 24 Utwór: "Get The Funk Out" Album: "Pornograffiti" (1991) Zespół: Extreme Gitarzysta: Nuno Bettencourt Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: W tej solówce Bettencourt stosuje wiele nowatorskich technik gry. Muzyk z wyczuciem potrafi iść na kompromis pomiędzy szybkością gry i melodyjnością. Wykorzystuje również arpeggio tapping, które wymaga prawdziwego mistrzostwa. Ciekawostka: Nuno Bettencourt jest szalenie zajętym artystą. W czasie nagrywania "Pornograffiti" pracuje nad wieloma projektami jednocześnie: nagrywa z Dweezilem Zappą, Janet Jackson i Robertem Palmerem. 23 Utwór: "No More Tears" Album: "No More Tears" (1991) Zespół: Ozzy Osbourne Gitarzysta: Zakk Wylde Gatunek muzyczny: metal Uzasadnienie: Wielu fanów zespołu uważa, że to najlepsze solo w dorobku artysty, prezentując jego niezwykłe umiejętności w całej krasie. Słyszymy tu zarówno zagrywki o charakterze bluesowym, jak i szalone kostkowanie. Partie gitarowe w ciekawy sposób przeplatają się z linią klawiszy, co dodatkowo wzbogaca omawiane solo. Ciekawostka: Prawdziwe imię i nazwisko Zakka brzmi Jeffery Phillip Wiedlandt. 22 Utwór: "Floods" Album: "The Great Southern Trendkill" (1996) Zespół: Pantera Gitarzysta: Dimebag Darrell Gatunek muzyczny: metal Uzasadnienie: "Floods" to próbka prawdziwego talentu Darrella. Jego oryginalna gra przysporzyła mu wielu fanów. W momencie, kiedy wydaje się, że kompozycja się kończy, gitarzysta znowu buduje napięcie serią przenikliwych dźwięków. To obowiązkowa lektura dla fanów Pantery. Ciekawostka: W wieku szesnastu lat Dimebag nie mógł wziąć udziału w stanowym konkursie gry na gitarze w Texasie. Uznano, że wygrał już zbyt wiele razy. 21 Utwór: "Paranoid Android" Album: "OK Computer" (1997) Zespół: Radiohead Gitarzysta: Jonny Greenwood Gatunek muzyczny: muzyka alternatywna Uzasadnienie: Mniej więcej w połowie utworu (czas 3:04) Greenwood rozpoczyna swoją solówkę, podczas której stosuje wzbudzające respekt kostkowanie. Jest to dynamiczne i oryginalne solo, które robi piorunujące wrażenie. Ciekawostka: Agresywna gra Greenwooda przysporzyła mu wielu kontuzji: teraz gitarzysta nosi na scenie specjalny ochraniacz na rękę. 20 Utwór: "Gunshot To The Head Of Trepidation" Album: "Ascendancy" (2005) Zespół: Trivium Gitarzysta: Matt Heaffy i Corey Beaulieu Gatunek muzyczny: metal Uzasadnienie: Rok 2005 był przełomowy w karierze tego zespołu. Z pubów grupa przeprowadziła się na stadiony całego świata, między innymi Japonii. Jak tego dokonali? Po prostu sięgnęli po zapomniany gatunek, jakim jest thrash metal. Cała płyta obfituje w popisy wirtuozerii w wykonaniu dwóch gitarzystów grających w harmoniach. Tę technikę gry w harmoniach zapożyczyli od wczesnej Metalliki, Iron Maiden i Megadeth, okraszając ją swoim lekko progresywnym stylem. Ciekawostka: Matt Heafy zdobył tytuł Najlepszego Gitarzysty Metalowego - Orlando Metal Awards w wieku szesnastu Utwór: "Freebird" Album: "Pronounced Leh-nerd Skin-nerd" (1973) Zespół: Lynyrd Skynyrd Gitarzysta: Allen Collins Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: To ostre gitarowe solo jest wynikiem czystej improwizacji i, jak często bywa, przypadku. Po którymś występie z kolei gardło wokalisty, Ronniego Van Zanta, było mocno nadwyrężone. Allan postanowił zaimprowizować coś na gitarze i dać wokaliście czas na odpoczynek. Najpierw improwizacja trwała 30 sekund, w czasie kolejnego występu 39 sekund, później 2 minuty i w końcu... 5 minut. Co ciekawe, Allen zapamiętał dokładnie każdą nutę. "To było niesamowite, gdyż wcześniej wszystkie solówki były zapisywane. Allen odgrywał to solo za każdym razem dokładnie tak samo" - wspomina Gary Rossigton. Ciekawostka: Podobno gitarzyści, Allen Collins i Gary Rossigton, dosłownie bili się o to, kto ma grać solówki w poszczególnych utworach. 18 Utwór: "Johnny B Goode" Album: "Gold" (2005) Gitarzysta: Chuck Berry Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Chuck Berry był gitarowym wirtuozem swoich czasów, a "Johnny B Good" to jego sztandarowy utwór. Obecnie jego solówki wydają sie raczej proste, choć można w nich znaleźć też bardziej zaawansowane elementy. Inspiracją dla Chucka był przede wszystkim gitarzysta bluesowy T-Bone Walker, od którego Berry przejął zagrywki z dodaną tercją wielką, sekstą i noną. Grał też na tym podobnych instrumentach, co on, a mianowicie na Gibsonach typu hollow-body. Solówki takie jak w kompozycjach "Johnny B Goode" czy "Roll Over Beethoven" weszły do klasyki gatunku inspirując takich muzyków jak Keith Richards czy Angus Young. Ciekawostka: Jako młody muzyk, Chuck Berry został podobno kilkakrotnie oszukany przez organizatorów koncertów. Działo się to w Ameryce lat 50., gdzie rasizm miał się dobrze. Potem, kiedy stał się sławny, Berry nie zagrał koncertu dopóki nie miał w ręku całego honorarium. 17 Utwór: "Know Your Enemy" Album: "Rage Against The Machine" (1992) Zespół: Rage Against The Machine Gitarzysta: Tom Morello Gatunek muzyczny: metal Uzasadnienie: Ta solówka brzmi jak alarm samochodowy i niejednokrotnie przysparzała problemów tym muzykom, którzy porywali się na nagranie coveru utworu "Know Your Enemy". W rzeczywistości Morello grał na gitarze elektrycznej Kramer wyposażonej w przetwornik EMG i stosował efekt DigiTech Whammy. Do tego dodajmy niezwykłą szybkość gry tego gitarzysty i już mamy odpowiedź na pytanie, czemu ta solówka znajduje się na naszej liście. Ciekawostka: Właściciel sklepu muzycznego powiedział niegdyś kilkunastoletniemu wtedy gitarzyście, że nigdy nie zostanie dobrym instrumentalistą. 16 Utwór: "Wanted Dead Or Alive" Album: "Slippery When Wet" (1986) Zespół: Bon Jovi Gitarzysta: Richie Sambora Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: To trzeci singiel z płyty "Slippery When Wet", który był precedensem z gatunku cowboy rock. Solo Sambory jest pełne żywiołowych podciągnięć i flażoletów, stanowiąc prawdziwy popis umiejętności i talentu artysty. W czasie wydania płyty "Slippery When Wet" grupa Bon Jovi była w szczytowej formie, co słychać praktycznie w każdym utworze z tego krążka. Ciekawostka: Ritchie Sambora pozostawał przez dwanaście lat w związku małżeńskim z Heather Locklear, aktorką znaną choćby z serialu "Dynastia". 15 Utwór: "Tunnel Of Love" Album: "Making Movies" (1980) Zespół: Dire Straits Gitarzysta: Mark Knopfler Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Najważniejsza solówka pojawia się w zakończeniu utworu: każda nuta sprawia wrażenie przemyślanej. Poprzedzone wyznaniami na temat straconego dzieciństwa, solo rozpoczyna się bez akompaniamentu. Jest zawodzące i pełne pretensji do świata. Następnie Knopfler zaczyna grać zdecydowanie mocniej, w czym pomaga mu pojawiająca się właśnie partia pianina. Ciekawostka: Mark Knopfler jest leworęczny, lecz gra na gitarze w standardowy sposób. Podobno do takiego sposobu gry przekonała go siostra. 14 Utwór: "Growing On Me" Album: "Permission To Land" (2003) Zespół: The Darkness Gitarzysta: Justin Hawkins / Dan Hawkins Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Ta ballada-hymn udowadnia prawdziwy talent kompozytorski czwórki muzyków z The Darkness. Pierwsza solówka trwa trzydzieści sekund i zostaje zagrana z użyciem delikatnego przesteru. Ostatnie solo, kończące utwór, jest niezwykle melodyjne i pełne zarówno technik pull-off i hammer- -on, jak i staccato. Ciekawostka: Grupa The Darkness powstała na podwalinach poprzedniej formacji Justina, Empire. Momentem zwrotnym było spontaniczne wystąpienie braci na karaoke podczas zabawy sylwestrowej 1999/2000. 13 Utwór: "Bat Country" Album: "City Of Evil" (2005) Zespół: Avenged Sevenfold Gitarzysta: Synyster Gates Gatunek muzyczny: metal Uzasadnienie: To kompozycja stworzona na cześć kultowego pisarza, Huntera S. Thompsona. Solówka zawiera ciekawą stylistykę gry - grana jest bowiem w konwencji pytanie/odpowiedź. Znajdziemy tu mnóstwo dzikich podciągnięć i przykłady mistrzowskiego wykorzystania mostka typu tremolo. Oprócz bogactwa technicznego, solo zawiera interesującą warstwę melodyczną. Mamy tu również pojedynek gitar w harmoniach w stylu Queen. Ta solówka ma wszystkie niezbędne składniki potrzebne do tego, aby stać się legendą. Ciekawostka: Przy albumie pracował również ojciec Synystera Gatesa, Brian Haner senior, który jest muzykiem. 12 Utwór: "Something" Album: "Abbey Road" (1969) Zespół: The Beatles Gitarzysta: George Harrison Gatunek muzyczny: pop Uzasadnienie: Geniusz George’a Harrisona polegał na tym, że potrafił doskonale dopasować solówkę do utworu. W tym przypadku można to określić jako "piosenkę w piosence". Ta partia solowa nie jest zaawansowana pod względem technicznym, zawiera jednak trudne podciągnięcia i ciekawe opalcowanie. Solówka kończy się powtórzeniem otwierającej utwór zagrywki. George Harrison zagrał to solo z ogromnym wyczuciem. Ciekawostka: Harrison skomponował tę piosenkę rozpoczynając od fragmentu tekstu Jamesa Taylora, "Something In The Way She Moves". 11 Utwór: "Comfortably Numb" Album: "The Wall" (1979) Zespół: Pink Floyd Gitarzysta: Dave Gilmour Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Utwór "Comfortably Numb" zawiera jedną z najbardziej interesujących solówek w wolnym tempie, jakie znajdziemy w historii rocka. Ekspresja muzyczna i akcentowanie odpowiednich nut ma tutaj zasadnicze znaczenie. Pierwsza solówka w utworze grana jest na lekkim przesterze i okraszona efektami typu phaser i reverb, co nadaje jej epickiego charakteru. Druga partia solowa jest już nieco ostrzejsza i ma bardziej złowieszczy charakter. Gitarzysta stosuje w niej tłumienie i flażolety, które sprawiają wrażenie jakby gitara znajdowała się tuż obok słuchacza. Ciekawostka: Album "The Wall" znalazł się na pierwszym miejscu listy najlepszych płyt Billboardu w roku 1980. 10 Utwór: "Bohemian Rhapsody" Album: "A Night At The Opera" (1975) Zespół: Queen Gitarzysta: Brian May Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: To przykład solówki, która świetnie spełnia swoją funkcję - jest integralną częścią utworu, a jednocześnie się wyróżnia. Freddie Mercury opisał proces komponowania tego utworu jako "próbę sklejenia trzech wizji w jedną harmonijną całość". May miał dokładną wizję solówki, zanim muzycy rozpoczęli rejestrację nagrania. Zmiana tonacji w punkcie kulminacyjnym na zawsze zapadła w pamięć fanów zespołu. Ciekawostka: Kaseta-matka jest teraz w posiadaniu Briana Maya, który trzyma ją w sejfie. Jest sporo warta także dlatego, że znajdują się na niej rysunki Freddiego. 9 Utwór: "All Right Now" Album: "Fire And Water" (1970) Zespół: Free Gitarzysta: Paul Kossoff Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Najważniejszym elementem tej solówki jest jej punkt kulminacyjny. Każde dobre solo gitarowe powinno zawierać początek, rozwinięcie i zakończenie. Tę prostą zasadę doskonale rozumiał Paul Kossoff. Solówkę otwiera fragment zagrany techniką legato (gitarzysta gra dźwięk G na pustej trzeciej strunie oraz A na drugim progu tej struny). Cała solówka grana jest jedynie na trzech strunach wiolinowych. Ciekawostka: Paul Kossoff pracował jako sprzedawca gitar w sklepie Selmer na Charing Cross Road w Londynie w tym samym czasie co John McLaughlin. 8 Utwór: "Crazy Train" Album: "Blizzard Of Ozz" (1980) Zespół: Ozzy Osbourne Gitarzysta: Randy Rhoads Gatunek muzyczny: metal Uzasadnienie: Jest to utwór w dość nietypowej dla heavy metalu tonacji, a mianowicie A-dur. Do tego znajdziemy tu elementy zagrane w skali całotonowej. W perfekcyjnie zagranej solówce można usłyszeć niepowtarzalny styl gry, charakterystyczny dla tego wybitnego gitarzysty. Jest to zdecydowanie najlepsza partia gitary, jaką Rhoads kiedykolwiek stworzył. Ciekawostka: Plotka głosi, że Sharon Osbourne próbowała niegdyś uwieść młodego Rhoadsa. 7 Utwór: "Voodoo Child" Album: "Electric Ladyland" (1968) Zespół: The Jimi Hendrix Experience Gitarzysta: Jimi Hendrix Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Właściwie cały ten utwór to solówka, od czasu do czasu przerywana nieco niewyraźnym wokalem Hendriksa. Jest on pełen dźwięków przepuszczonych przez efekty typu wah. Poza tym we wstępie muzyk używa efektu delay slapback i EMT Plate Reverb. Brzmienie gitary uzyskane w tym utworze jest na tyle charakterystyczne, że obecnie można zauważyć prawdziwą pogoń producentów efektów za urządzeniami, które potrafiłyby odtworzyć to legendarne brzmienie. Choć Jimi gra głównie stosując pentatonikę molową, trudno sobie wyobrazić bardziej dynamiczne i inspirujące solo. Ciekawostka: Jimi Hendrix nie doczekał się za życia numeru jeden na listach przebojów w Wielkiej Brytanii. Singiel "Voodoo Child" ukazał się w sklepach tuż po jego tragicznej śmierci. Dwa miesiące później utwór wszedł na pierwszą pozycję listy przebojów. 6 Utwór: "Crossroads" Album: "Wheels Of Fire" (1968) Zespół: Cream Gitarzysta: Eric Clapton Gatunek muzyczny: blues Uzasadnienie: Grając solo w "Crossroads", Clapton rozpoczyna od niskich dźwięków, by następnie wspiąć się na wyższe pozycje. Z każdą chwilą solówka nabiera szybkości i intensywności. Całość posiada nieco majestatyczny charakter, co jest efektem umiejętnego operowania dynamiką, jak i subtelnym wykorzystaniem techniki wibrato. Ciekawostka: Clapton uparcie twierdzi, że jego partia gitary w utworze "Crossroads" jest nieudana. 5 Utwór: "Enter Sandman" Album: "Metallica" (1991) Zespół: Metallica Gitarzysta: Kirk Hammett Gatunek muzyczny: metal Uzasadnienie: "Enter Sandman" to jedna z najbardziej melodyjnych i wpadających w ucho kompozycji grupy. Proste i konkretne riffy idealnie nadają się do nucenia. W czasie swojego popisu solowego Kirk Hammett intensywenie używa efektu wah, stosuje szybkie i precyzyjne podciągnięcia prowadzące do nieuniknionego finału. Rozładowanie napięcia ma miejsce przy długo przytrzymanym podciągnięciu. Zaraz później następuje fragment grany z rytmicznymi uderzeniami w ramię mostka typu tremolo. Nie jest to najbardziej skomplikowane solo w dorobku grupy, jednak to właśnie tej solówki najpierw uczą się początkujący gitarzyści metalowi. Ciekawostka: Aby zarobić na swój pierwszy wzmacniacz, Hammett pracował w restauracji Burger King. 4 Utwór: "Hotel California" Album: "Hotel California" (1976) Zespół: The Eagles Gitarzysta: Don Felder i Joe Walsh Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Album "Hotel California" porusza wszystkie najważniejsze problemy lat 70., które miały miejsce w Stanach Zjednoczonych. Mówi o utracie niewinności, pokusach, kapryśnej naturze sławy, płytkich związkach i kryzysie amerykańskiego snu. Sam utwór "Hotel California" opowiada historię podróżnika, który trafia do kuszącego obietnicami hotelu, w efekcie okazującym się istnym koszmarem. Jest to odczytywana na wiele sposobów metafora uzależnienia od narkotyków lub złudnej kariery w showbiznesie. Słuchając końcowych partii gitar zagranych przez Feldera i Walsha w harmoniach, ma się pewność, że są to muzycy idealnie ze sobą zgrani. Autorem kompozycji jest Don Felder, jednak to Walsh zaaranżował solówkę. To gitarowe mistrzostwo w każdym calu. Ciekawostka: Utwór "Hotel California" był pierwotnie napisany i nagrany w tonacji E-moll. Później jednak Don Henley stwierdził, że do jego głosu bardziej pasuje B-moll. 3 Utwór: "Paradise City" Album: "Appetite For Destruction" (1987) Zespół: Guns N’ Roses Gitarzysta: Slash Gatunek muzyczny: metal Uzasadnienie: Kawałek "Paradise City" ma siedem minut długości, a to w zupełności wystarczy, aby zmieścić w nim co najmniej dwie partie solowe. Pierwsza z nich pojawia się po trzech minutach, jednak nas najbardziej interesuje druga, pojawiająca się minutę później. Zaraz po tym, jak Axl śpiewa: "Take me home", tempo wzrasta dwukrotnie i do głosu dochodzi gitara Slasha, z której wydobywają się niesamowite dźwięki. Gitarzysta w efektowny sposób powtarza melodię refrenu okraszając ją doskonałymi flażoletami. Ciekawostka: "Paradise City" jest jednym z trzech utworów z tej płyty, które znalazły się na pierwszym miejscu listy przebojów w USA. 2 Utwór: "Eruption" Album: "Van Halen" (1978) Zespół: Van Halen Gitarzysta: Edward Van Halen Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Pod koniec lat 70. zeszłego wieku nikt nie grał na gitarze w ten sposób i słowo "tapping" niewiele mówiło przeciętnemu instrumentaliście. Żadnemu gitarzyście nie udało się też uzyskać tak mocnego brzmienia (Van Halen stosował głowę SLP Marshalla z 1967 roku). Co prawda tacy muzycy rockowi jak Brian May, Jeff Back i Billy Gibbons już wcześniej stosowali tapping, jednak to właśnie Van Halen rozwinął tę technikę na tyle, że stał się dzięki niej sławny, rozpowszechniając ją na całym świecie. To właśnie solo z "Eruption" jest najlepszą próbką jego talentu i stylu gry. Wszyscy inspirowali się jego charakterystycznym stylem: jeśli używasz sztucznych flażoletów, tappingu i mostka tremolo, to dotyczy również Ciebie. Ciekawostka: Grając to solo Eddie podobno odwracał się tyłem do publiczności, żeby nikt nie mógł podpatrzeć jego technik Utwór: "Stairway To Heaven" Album: "Led Zeppelin IV" (1972) Zespół: Led Zeppelin Gitarzysta: Jimmy Page Gatunek muzyczny: rock Uzasadnienie: Nie będzie chyba zaskoczeniem fakt, że solo z utworu "Stairway To Heaven" znalazło się na pierwszym miejscu tej listy. Jest to doskonała pod każdym względem kompozycja, ujawniająca wielki talent kompozytorski muzyków. Od niezapomnianego intra aż do ostatniej chwili kompozycja nie pozwala na chwilę oddechu - tego trzeba posłuchać. W pierwszej części solówki Page gra w środkowych pozycjach, a następnie przechodzi do wyższych pozycji, znacząco zagęszczając fakturę. Szczególnie interesujący jest fragment, w którym artysta wielokrotnie powtarza jedną frazę na tle rozwijającego się akompaniamentu. Dalszy motyw jest skonstruowany na zasadzie dialogu prowadzonego przez gitarzystę z samym sobą. Solówkę wieńczą efektowne podciągnięcia w wysokich pozycjach. Ciekawostka: Jednym z najbardziej popularnych opracowań nutowych na świecie jest "Stairway To Heaven". Jak dotąd sprzedano ponad 1,2 milionów kopii tego opracowania. Nuty wraz z tabulaturą i podkładem audio znajdą się również w jednym z kolejnych wydań "Gitarzysty".

100 najlepszych solówek wszech czasów